Author Archive admin

Orientacja seksualna to stały popęd do konkretnej płci w aspekcie seksualnym i emocjonalnym. Ujawnia się przez fantazje erotyczne, dążenia i czyny służące zaspokajaniu potrzeb, aktywność seksualna oraz masturbację. Orientacja jest integralną częścią człowieka – heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm.

Orientację homoseksualną można rozpatrywać z perspektywy teorii psychoanalitycznych, teorii społecznego uczenia się oraz teorii seksuologicznych. Te pierwsze mówią o zafiksowaniu na fazie edypalnej i oralnej. Chodzi tu o nierozwiązany konflikt z dzieciństwa, który należy przepracować. Istnieje konieczność dotarcia do fazy genitalnej, gdyż tylko wtedy osoba będzie w stanie prowadzić szczęśliwe życie. Z kolei teoria społecznego uczenia się zakłada, że człowiek uczy się homoseksualizmu od innych osób. Uczenie się homoseksualizmu jest głównie problemem przy adopcji przez pary homoseksualne. Jednakże istotny problem teorii uczenia się polega na tym, że homoseksualiści pochodzą z rodzin heteroseksualnych, czyli wdrukowanie orientacji nie do końca jest zgodne z prawda. Jeśli chodzi o teorie seksuologiczne to główny aspekt położony jest na genetyczne i neurohormonalne źródło orientacji. Z przeprowadzonych badań nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi wynika, że istnieje gen, który odpowiada za homoseksualizm, jednak należy pamiętać, że badania nadal trwają, więc ta kwestia nie jest jeszcze rozstrzygnięta. Działanie hormonów na płód w okresie prenatalnym ma wpływ na kształtowanie ośrodków w mózgu dotyczących popędu. Orientacja maiłaby tu zależeć od ilość androgenów docierających do płodu.

Należy pamiętać, że kształtowanie się orientacji seksualnej jest bardzo złożone, skomplikowane i długotrwałe. Istotną rolę ogrywa tu zjawisko coming-out, czyli proces ujawnienia swojej orientacji przed sobą i innymi. Chodzi tu o wyjście z symbolicznej szafy, w której znajdują się homoseksualiści. Uświadomienie homoseksualizmy ma miejsce między 23 a 26 rokiem życia. Chodzi o to, aby najpierw przyznać się przed samym sobą, a później wyjawić społeczeństwu. Proces ten pozwala na uporządkowanie relacji ja-świat.

Fazy coming-out:

• osobista – uświadomienie sobie homoseksualizmu, które trwa przez wiele lat i przebiega bardzo burzliwie. Wiąże się z emocjami z okresu dojrzewania (13-14 rok życia) oraz reakcjami organizmu o charakterze erotycznym i pobudzeniem u osób tej samej płci. Pobudzenie nie musi być fizjologiczne, mogą to być również marzenia senne, fantazja lub pragnienia. Burzliwy przebieg wiąże się ze skomplikowanym procesem kształtowania się tożsamości. Negatywne informacje rozpowszechniane o homoseksualistach bardzo utrudniają zjawisko coming-out;
• prywatna – ma na celu ujawnienia esie innym, sprawdzenie reakcji ludzi na taką wiadomość. Najczęściej mówi się to obcym ludziom, aby móc się wygadać, oswoić z wypowiadanymi faktami, a następnie ?zniknąć?, gdyż małe jest prawdopodobieństwo, że ponownie spotkamy te osobę. inną opcja jest informowanie o swojej orientacji innych homoseksualistów;
• publiczna – dojście do tego momentu trwa wiele lat. Chodzi o zamknięcie wszystkiego, co się działo w poprzednich fazach. Homoseksualista jest już pogodzony ze swoją orientacją i z reguły osoby najbliższe już o tym wiedzą

Pozytywnym skutkiem coming-out jest pozbycie się obciążenia psychicznego i negatywnych uczuć związanych z trzymaniem tajemnicy, poczucia winy, wewnętrznej niespójności i wewnętrznego konfliktu. Z kolei negatywnym skutkiem jest odrzucenie, stygmatyzacja, dyskryminacja , zwolnienia z pracy, brak awansu, gwałty, molestowania, mobbing, wydziedziczenie.

Homoseksualizm nie jest chorobą tylko orientacją seksualną. Został wykreślony z listy chorób zarówno DSM-IV jak i ICD-10. Seksualizm może ulegać zmianom, ale orientacja jest cecha stałą.

Problemy jakie doświadczają homoseksualistów to nerwice, depresje, zaburzenia adaptacyjne, próby samobójcze, utrudniony kontakt w rodzinie i miejscu pracy.

Formą pomocy jest przede wszystkim psychoterapia, która polega na osiągnięciu samoakceptacji, neutralizacji poczucia winy, formowania pozytywnego obrazu Ja, oraz przezwyciężenie negatywnych relacji w rodzinie.

Kompleks to nieświadome silne przeżycia emocjonalne. Powstają między różnicą Ja realne a Ja idealne.

65% kobiet jest niezadowolona ze swojego biustu

50% kobiet jest niezadowolona z nóg i ust

33% to niezadowolenia z orgazmu

28% niezadowolenie z budowy własnych genitaliów

Kompleks kastracyjny – objawia się lekiem przed utratą członka w wieku dziecięcym. Może ujawnić się jako lęk przed niebezpiecznymi sytuacjami, przed dominującymi kobietami.

Kompleks onanistyczny – dotyczy braku wiedzy na temat autoerotyki, czyli samogwałtu. Jest to kompleks związany z lekiem i poczuciem dyskomfortu.

Kompleks diany – charakterystyczny dla kobiet , to rodzaj zachowania, w którym kobieta pragnie zostać mężczyzną. Wiąże się to z przejęciem męskiego stylu ubioru oraz męskiego stylu bycia.

Kompleks nany – pragnienie kobiety do posiadania wielu partnerów. Wiąże się to z potrzebą niszczenia. Taka osoba potrzebuje tych partnerów do ujawnienia potrzeby niszczenia.

Kompleks amazonki – charakterystyczny dla kobiet. Podłożem jest rodzina dziewczyny, czyli dominująca matka i uległy ojciec. Na podstawie tego dziewczyna lekceważy mężczyzn. Uczy się tego, że kobieta musi górować nad mężczyznami. Wybiera mężczyzn, którzy sa podobni do jej ojca, aby móc dominować. Jednocześnie fantazjuje o typie macho. Te kobiety są zazwyczaj nieszczęśliwe.

Kompleks małego członka – powstaje u mężczyzn, którzy są niepewni swojej budowy. Mają przekonanie, że ich członek jest nieodpowiedniej długości. Wynika to z braku wiedzy na temat wzwodu, pozycji (do 5 cm jest to mikro penis, w stanie spoczynku do 2 cm). Wczesna inicjacja seksualna, niezadowolenie z pierwszego razu powoduje w wyniku braku wiedzy, że długość członka zależy od jakości stosunku.

Kompleks meduzy – występuje u facetów. Pojawia się lęk i zagrożenie przed wzrokiem kobiety. Występuje u mężczyzn, którzy są zazwyczaj gadatliwi, ale nie są w stanie podejść do kobiet i z nimi porozmawiać. Sytuacja taka ich paraliżuje.

Kompleks madonny – mężczyzna dzieli kobiety na boginie i prostytutki. Takie do których się wzdycha i takie których nie darzy się szacunkiem.

Czym jest molestowanie moralne ? Słów kilka?

Molestowanie moralne to zjawisko o którym rzadko się mówi. Odbywa się ono w rodzinie, w odróżnieniu od mobbingu, który ma miejsce w pracy. U podstaw molestowania znajduje się świadoma lub nieświadoma chęć psychicznego zniszczenia drugiego człowieka. Zachowania patologiczne ze strony osoby, którą nazywamy agresorem są uporządkowane i nigdy nie są jawne, aby ofiara nie mogła odpowiednio zareagować, ani się  bronić.

Ofiarą może być osoba zarówno słaba psychicznie bądź fizycznie jak i osoba silna, radząca sobie w sytuacjach stresowych. Poprzez systematyczne i powtarzalne działania ze strony agresora, poprzez brak wsparcia ze strony otoczenia, u ofiary mogą pojawić się dolegliwości somatyczne lub psychiczne. Zatem można śmiało powiedzieć, że molestowanie moralne to wszelkie formy nadużycia w postaci gestu, słów jak również naruszenie ludzkiej natury. Podkreślenie słowa ?moralny? ma na celu zwrócenie uwagi na przychylność względem innych. Ofiary zgłaszające się do lekarzy uważają siebie za winnych całej sytuacji, towarzyszy im przy tym uczucie wstydu. Takie osoby nie potrafią zrozumieć, dlaczego to ich akurat spotkało, dlaczego im się to przytrafiło.

Agresor to osoba bardzo inteligentna, która inwestuje w sferę intelektualną więcej niż w emocjonalną. Agresorem może być każdy z członków rodziny (matka, ojciec, dziadkowie, dzieci). Ma cechy osobowości antyspołecznej (m.in brak wyrzutów sumienia, brak empatii, zawyżona samoocena, traktuje ludzi przedmiotowo). Agresor przejawia cechy narcystyczne z tego względu, iż podnosi własne poczucie wartości kosztem ofiary, ma wygórowana opinię na swój temat, uważa siebie za osobę wyjątkową, wyolbrzymia swoje umiejętności, jest zawistny i arogancki. Dzieje się tak, że w dzieciństwie został skrzywdzony. Jeśli w okresie dzieciństwa doznał zbyt silnych przeżyć, tak teraz emanuje większą niechęcią i agresją. Często rodzice agresora stosowali tylko i wyłącznie kary jako środek wychowawczy, nie interesowali się dzieckiem, pozostawiali go samemu sobie, nie okazywali uczuć, dominowała w środowisku rodzinnym labilność emocjonalna, chłód uczuciowy.

Agresor zawsze jest ochoczy do ataku, gdyż bagatelizuje wszelkie zasady. Nie jest zdolny do zrozumienia uczuć płynących z otoczenia. Komunikacja między agresorem i ofiarą odbywa się poprzez stopniowe oczarowanie ofiary, agresor stara się narzucić swoje zdanie, początkowo stosuje różne formy wdzięczności, co wprowadza w błąd ofiarę. Przestaje odróżniać dobro od zła. Wtedy agresor atakuje, szydzi, drwi, kłamie i deprecjonuje ofiarę.

Z kolei ofiarą może być każdy. Jak już wcześniej wspomniałam poprzez brak wsparcia i drastyczne działania agresora, ofiara zaczyna chorować. Dochodzi do znacznego spadku samooceny, doświadcza wstydu i poczucia winy. Ogarnia ją niepokój, a co za tym idzie – zaburzenia takie jak depresja, psychozy i zespół stresu pourazowego. Takie osoby przeżywają silny stres, który objawia się w postaci różnych chorób. Mogą dotyczyć nadciśnienia, nadczynności tarczycy, astmy, itp.  Ofiara molestowania liczy na pomoc ze strony otocznia, nie potrafi zrozumieć dlaczego nikt nie przychodzi do niej z pomocą. Kiedy  z kolei orientuje się w sytuacji, ma żal do agresora, bo czuje się  znieważona. Kiedy osoby z najbliższego otoczenia ofiary zauważają jej  chorobę, usprawiedliwiają się tym, że jest już za późno na pomoc, doświadczają wyrzutów sumienia oraz sami obawiają się agresora.  Z tego też powodu uczestniczą w pewnym stopniu  w tej przemocy razem, co zwiększa odseparowanie, samotność i zahamowanie ofiary.

Ofiary molestowania moralnego powinny poddać się leczeniu. Oprócz tego, że powinny powiadomić organy ściągania o popełnionym przestępstwie, tak powinny również udać się na terapię, która pomoże im zrozumieć, że one nie są niczemu winne, że to one są ofiarami. Mogą również zgłosić się do różnych instytucji, np. stowarzyszenia ofiarom przemocy, telefon zaufania, Niebieska Linia.

Do poczytania?. o schizofrenii

Psychozy to choroby psychiczne zaburzające jednostki w aspekcie poznawczym, intelektualnym, emocjonalnym oraz społecznym. Można podzielić je na:

• endogenne (o nieustalonej etiologii, najczęściej uwarunkowana genetycznie)
• egzogenne, których etiologia związana jest z czynnikami zewnętrznymi, takimi jak zatrucia, zmiany organiczne mózgu w wyniku nieprawidłowej higieny psychicznej lub w wyniku procesu starzenia się spowodowanych organicznymi zmianami ośrodkowego układu nerwowego (Alzheimer, demencje starcze)
• sytuacyjne, czyli zaburzenia powstałe w wyniku zdarzeń traumatycznych

W skład psychoz endogennych wchodzą psychozy schizofreniczne, które dzielą się na schizofrenię katatoniczną, hebefreniczną, rezydualną, dziecięcą, zespół parafreniczny i paranoidalny.

Postać katatoniczna charakteryzuje się zmiennością stanów od wyciszenia/wyizolowania po nagłe ożywienie. To wyciszenie/wyizolowanie może trwać kilka dni. Pacjent mówi chaotycznie, nie ma w tym ładu, krzyczy bez powodu, jego zachowania bywają agresywne i porywcze. Niektóre osoby ulegają wpływom innych osób poprzez naśladowanie ich zachowań.

Postać hebefreniczna cechuje się ?głupkowatym? zachowaniem, wybuchem śmiechu bez racjonalnego powodu. Chory żyje w zamkniętym świecie iluzji i fantazji. Jego mowa staje się nie zrozumiała, przypomina dziecięcą mowę. Pojawiają sie omamy słuchowe oraz urojenia paranoidalne.

Postać paranoidalna przejawia się w patologii umiejętności własnego krytycyzmu oraz trudnych do przewidzenia zachowań, często dość agresywnych. są bardzo podejrzliwi, uważają, że jego partner/partnera go zdradza, dlatego za wszelką cenę próbuje to wyjaśnić, np. szpiegując. Pojawiają się omamy i urojenia zazdrości i niewierności małżeńskiej.

Postać prosta to intensywne modyfikowanie wszelkich dolegliwości schizofrenii. Jednocześnie pojawia się smutek, przygnębienie, chwiejność emocjonalna, niepokój.

Kryteria schizofrenii:

1. upośledzenie funkcjonowania jednostki w domu, w pracy, w szkole
2. nielogiczne formy myślenia w postaci rozkojarzeń, przemieszczenia wątków myślowych powtarzania zgłosek, sylab
3. urojenia prześladowcze, ksobne, władzy, wielkości
4. omamy wzrokowe, słuchowe, węchowe, dotykowe
5. zaburzenia afektu
6. zaburzenia procesów motywacyjnych – brak motywacji do działania
7. zaburzenia stosunków z innymi ludźmi – izolacja, wycofanie
8. zaburzenia w sferze ruchowej – podniecenie lub zahamowanie ruchu
9. zaburzenia tożsamości – zaburzenia poczucia własnej płci
10. zaburzenia świadomości co do miejsca, czasu i przestrzeni

Przyczyny schizofrenii:

1. czynniki genetyczne -> łączą się z nieprawidłowym metabolizmem niektórych neuroprzekaźników np. endorfin
2. czynniki biochemiczne -> łączą się z gospodarką dopaminy, gdyż jest centralnym neurotransmiterem mózgu, a w schizofrenii występuje w nadmiarze, powodując tym samym niezdolność do selektywnego potraktowania bodźców sensorycznych
3. czynniki psychologiczne wywołane sytuacja stresową, patologicznym kontaktem rodzinnym oraz matką cechująca się chłodem uczuciowym
4. czynniki biologiczne w postaci infekcji wirusowych mózgu oraz wstrząsów hormonalnych