Yearly Archive 10 lutego, 2016

Pierwszą rzucającą się w oczy charakterystyczną cechą tego syndromu jest sprzeczność pomiędzy wiekiem a dojrzałością. Problem ten ujawnia się we wczesnym wieku. Dlatego im lepszy kontakt z taką osobą, tym większa szansa, że zapobiegniemy jego rozwojowi.

Jak rozpoznać taki syndrom? Syndrom ten przebiega na trzystopniowej płaszczyźnie. Rozpoznanie musi być obiektywne, tworzy nastawienie bezosobowe, które jest zgodne z charakterystyką przedstawioną w podręczniku psychologicznym. Istotną kwestią jest ustalenie pola obserwacji, tj. dom, środowisko, miejsce pracy czy sąsiedztwo. W sytuacji, gdy ma się do czynienia z łatwością nawiązywania kontaktów, można dostrzec ten syndrom. Szczególnie jeśli widzimy taką osobę na zebraniu, w sklepie, biurze. Zdarza się, że idealni obserwatorzy widzą ten syndrom w swoim synu, z kolei zakochana kobieta widzi go w mężczyźnie, którego obdarza uczuciem. A błyskotliwy mężczyzna może nawet dostrzec go we własnym odbiciu w lustrze. Drugą kwestią, również dość istotną jest przejęcie roli detektywa społecznego. Do tego pomocna jest poniższa charakterystyka. Z kolei trzecią kwestią jest przejęcie roli detektywa psychologicznego, ale o tym za chwilę.

Wiek: 12-50 lat

Status społeczny: klasy średnie i wyższe

Objawy według poszczególnego przedziału wiekowego:

Wiek 12-17: rozwijają się objawy w postaci: niepokoju, nieodpowiedzialności, osamotnienia i konfliktu ról seksualnych;

Wiek 18-22: niechęć dorastania objawiająca się narcyzmem i szowinizmem;

Wiek 23-25: faza ostrego kryzysu, w którym osoba uskarża się na brak zadowolenia z życia;

Wiek 26-30: cierpienia doznawane w sposób uporczywy; a tym samym wchodzenie w dorosłe role;

Wiek 31-45: Piotruś Pan zawarł związek małżeński, ma dzieci, jest spełniony zawodowo, jednakże poziom nadziei ulega znacznemu pogorszenie, przez co swoje życie odbiera za nudne, nieurozmaicone;

Wiek ponad 45: nasilająca depresja wraz z pobudliwością ze względu na wkraczanie w wiek przekwitania. Może wystąpić bunt wobec przeciętnego, jednostajnego życia, z jednoczesną próbą odzyskania wieku młodzieńczego;

Wrażenie ogólne: osoby, które nie znają osoby z syndromem mogą spostrzegać ją jako miłego i ułożonego człowieka. Robi dobre pierwsze wrażenie;

Status finansowy: samowystarczalność jest dla niego pojęciem obcym. W wieku dwudziestu kilku lat żyje z rodzicami, oni go utrzymują. Wyciąga pieniądze od rodziców. Gdy dorasta i jest już niezależny finansowo, niestety jest bardzo skąpy. Jednakże na swoje zachcianki nie żałuje;

Stan cywilny: ślub w wieku poniżej 25 roku życia. Zazwyczaj poszukują kobiet dużo młodszych od siebie lub niedojrzałych. Dopiero po ślubie żona Piotrusia Pana widzi, że musi go trzymać krótko. Z kolei dla Piotrusia bardziej liczy się towarzystwo znajomych niż swojej żony;

Wykształcenie: chwiejny pod tym względem, ma dylemat czy pójść na studia. Nie kończy szkoły w wyznaczonym terminie. Kiedy już zdobywa wykształcenie, nie jest z tego powodu szczęśliwy. Uważa, że stać go na więcej. Odbierany przez otoczenie jako osoba nie potrafiącą wykorzystać swoich możliwości;

Życiorys zawodowy: początki są pełne zawirowań. Piotruś podjął pracę głównie z przymusu. Marzy o zrobieniu kariery niewymagającej wysiłku. Z łatwością rezygnuje z zajęć, które uzna za niegodne. Ma duże trudności z podjęciem decyzji, co przekłada się na trudności w znalezieniu pracy. Wraz z wiekiem rośnie jego chęć do pracy. Wtedy ma się do czynienia z pracoholikiem. Dużo wymaga nie tylko od siebie ale również od innych współpracowników. Jednakże dręczy go poczucie, że zajęcia jakie wykonuje nie są odpowiednie dla niego;

Zainteresowania: jedynym zainteresowaniem jest życie towarzyskie – ciągłe imprezy, popisywanie się w rozgrywkach sportowych. Im jest straszy, tym więcej wysiłku w to wkłada;

Rodzina: jest to osoba będąca najstarszym synem w rodzinie. Jego rodzicom dobrze się układa. Matka zajmuje się domem, a ojciec zazwyczaj pełni role urzędnicze. Z przyczyn finansowych matka może podjąć pracę, jednakże nie marzy o karierze zawodowej;

Wspomniana powyżej kwestia przejęcia roli detektywa psychologicznego wiąże się z wewnętrznym życiem Piotrusia Pana, które należy odnieść do poniższej charakterystyki składającej się z siedmiu cech widocznych w każdym okresie życia, jednakże najbardziej – w okresie kryzysu.

Zablokowanie emocji: gniew utożsamiany jest ze wściekłością, a radość nacechowana jest histerią. Z kolei uczucie rozczarowania sprawia, że Piotruś Pan rozczula się nad sobą. Jego emocje są poskromione, w pewnym momencie dochodzi do tego, że nie wie co czuje.

Odwlekanie decyzji: osoby młodsze starają się odwlekać podjęcie decyzji, do momentu, kiedy nie zostaną przyparci do muru. Nie mają sprecyzowanych celów ani planów na życie. Najczęściej używają słowa ?nie wiem?, gdyż w ten sposób bronią się przed krytyką. Gdy dorosną zaczynają żałować, iż zwlekali z niektórymi sprawami. Doświadczają poczucia winy i próbują zrekompensować swoje niezdecydowanie nadmiernym działaniem. Są to osoby, które nie potrafią się odprężyć.

Niewydolność społeczna: trudno mu nawiązać relacje, dlatego też nie ma dużo przyjaciół. Gdy był młodszy często poszukiwał przypadkowych przyjaciół, którzy chcieli go w pewien sposób wykorzystać. Robi tak, gdyż uważa, że jest to dużo łatwiejsze niż okazywanie uczuć. Czuje się osamotniony i boi się, że zostanie skazany na siebie.

Myślenie magiczne: tego typu myślenie sprawia, że obce jest mu słowo ?przepraszam?. Uważa, że takie myślenie ochroni go przed nieodzownością radzenia sobie z niewydolnością społeczną jak również z emocjami. Dzieje się tak, gdyż bez trudu przychodzi mu obwiniać innych za własne uchybienia.

Odrzucenie matki: jego frustracja sprawia, że ma obojętny stosunek do matki. Osoby dotknięte tym syndromem, często próbują uwolnić się od wpływu matki, jednakże gdy do tego dojdzie, winią się za to. Dlatego ich relacje z matką są pełne napięcia, które splatają się z chwilami czułości. Jako nastolatki próbowali wzbudzić litość w matce, aby uzyskać pewne korzyści. Osoby starsze winią się za wyrządzone krzywdy i przykrości matce.

Odrzucenie ojca: Piotruś Pan pragnie miłości i akceptacji ze strony ojca, jednakże nie pozwala do tego dopuścić. Czuje się odtrącony przez ojca. Osoby starsze gloryfikują postać ojca, mimo iż nie potrafią zrozumieć pewnych zakazów stosowanych przez niego jak i popełnianych błędów. Jego problem z ustosunkowaniem się do autorytetów wynika z odrzucenia jakie doświadczył ze strony ojca.

Odrzucenie seksu: ma to związek z niewydolnością społeczną. Gdy nadchodzi okres przekwitania osoby z syndromem poszukują wymarzonej partnerki. Jednakże ich infantylność jak i sztywność sprawiają, że to odstrasza dziewczyny. W wyniku tego rodzi się lęk przed odrzuceniem, który sprawia, że przybiera on maskę bezdusznego silnego mężczyzny. Z racji tego, iż nigdy nie współżył, próbował to zamaskować, przybierając postawę erotomana. Gdy jednak dojdzie do zbliżenia może zagłębić się w kolejną skrajność, jaką jest odbywanie stosunków z zainteresowanymi dziewczynami, w celu udowodnienia swojej potencji. Gdy podejmie decyzje o byciu z jedną partnerką, całkowicie się od niej uzależnia.

Piotruś Pan to mężczyzna, który nigdy nie dorósł. Będąc z kobietą niezależną w dużym stopniu może doświadczać gniewu. Dlatego potrzebuje partnerki, która uzależni się od niego, dzięki czemu będzie się czuł opiekuńczy. Jest marzycielem, który chciałby spotkać dziewczynę równie wrażliwą jak on, jednakże ukrywa to przed przyjaciółmi, aby nie uznali go za słabeusza.

Małżeństwo aktywno-aktywne to związek, w którym małżonkowie postanowili, że uczynią wszystko, na co ich tylko będzie stać. Związek ten w przeciwieństwie do małżeństwa infantylnego, cechuje się dojrzałością i zdecydowaniem, dobrym wzorem rodziny, zadowoleniem z siebie, mającym poczucie wartości oraz szanującym innych. Małżonkowie są oddani, jeśli chodzi o budowę ich związku. Postępowanie małżonków jest identyczne. Obydwoje się informują, wspierają oraz szanują, okazując empatię oraz akceptując samego siebie. Głównym motywem tego małżeństwa jest zamierzone oddanie, z kolei problemem – pochodzenie rodzinne oraz na dalszym planie – trudności w życiu. Jednakże najważniejszą siłą małżeństwa jest wzajemna współpraca.

Read More

Małżeństwo infantylne jest małżeństwem niedojrzałym, które tworzą osoby nieprzygotowane do stawienia czoła trudnościom życiowym. Ich życie skupione jest na małżeńskich niedomówieniach czy konfliktach. Początki takiego małżeństwa zaczynają się już w szkole średniej, gdzie rozpoczyna się od miłości młodzieńczej bądź zauroczenia. Oboje są przeświadczeni o poczuciu bezpieczeństwa, więc nie muszą  czuć się zobowiązani do zaspokajania swoich potrzeb. Jeśli miała miejsce kłótnia, zazwyczaj rozwiązywali to w ten sposób, że każde z nich szło do swojego domu, aby opanować emocje. Jednakże sytuacja ta zmienia się po zawarciu związku małżeńskiego, po wspólnym zamieszkaniu. Gdy się pokłócą to nie mogą iść do swoich domów. Muszą radzić sobie z tego typu sytuacjami.

Zazwyczaj małżeństwa infantylne zawierają bardzo młode osoby, nastolatki. Tego typu małżeństwo jest pełne energii, a co za tym idzie – nieprzewidywalne. Cechuje je impulsywność oraz zabawa, często doprowadzająca do bankructwa i zaburzenia porządku. Kłótnie zazwyczaj dotyczą błahostek, np. kto wytrze naczynia, kto posprząta pokój. Uwielbiają spędzać czas ze znajomymi. Poświęcają tyle samo czasu znajomym, co sobie. W ich związku występuje zazdrość, w szczególności, gdy rozmowy dotyczą innych mężczyzn, co może doprowadzić do użycia siły przez męża za złe zachowanie żony. Ich związek przypomina bumerang, gdzie występuje kłótnia, przez co małżonkowie ze sobą walczą, a potem się godzą. I tak w kółko. Pomocną dłoń okazują rodzice, którzy starają się uratować małżeństwo swoich dzieci przed problemami finansowymi. Jest to małżeństwo, które rzadko funkcjonuje samodzielnie ze względu na niedojrzałe postępowanie, zachowanie.

Emocje małżonków zależne są od ich zachowań. W przypadku zachowań impulsywnych, gwałtownych, ich emocje również będą pełne porywczości. Nie zastanawiają się nad konsekwencjami własnego działania, po prostu reagują. Okazują emocje w sposób bardzo dosłowny. Jeśli są rozgniewani, to faktycznie towarzyszy im gniew; jeśli zazdroszczą to w rzeczywistości to okazują. Maja trudności z przyjęciem rady od innych; nie potrafią się przyznać, że mają potrzeby. Mogą również czuć się onieśmieleni przez dojrzałe osoby. Towarzyszy im bezustanny lęk dotyczący tego, że nie są tak systematyczni i metodyczni jak inne małżeństwa. Gdy ktoś im zwróci uwagę, reagują buntem.

Zarówno siłą jak i słabością tego małżeństwa jest zbyt młody wiek. Ten młody wiek oznacza, że są w stanie dostosować się do różnych trudnych sytuacji jak również zapomnieć o przykrych doświadczeniach bez długotrwałego uczucia zgorzknienia. Zawsze mogą liczyć na pomoc rodziny bądź innych dorosłych. Rady dotyczące finansów, mieszkania czy pracy z pewnością przyczynią się do polepszenia swojego niedojrzałego małżeństwa.

Jednakże ta młodość może nieść za sobą pewne konsekwencje. Konsekwencje te dotyczą braku przygotowania do odpowiedzialności związanej z zawarciem związku małżeńskiego. Nie oznacza to, że małżonkowie nie darzą się uczuciem czy troską, wręcz przeciwnie – czynią to, lecz tak naprawdę nie wiedzą jak się do siebie odnosić. Inną słabością tego małżeństwa jest silna koncentracja na własnej osobie. Towarzyszy im nadwrażliwości i porywczość, brak im obiektywności. Mają trudność w spostrzeganiu życia z perspektywy drugiej osoby.

Reasumując, postępowanie małżonka charakteryzuje się próżnością, impulsywnością, podatnością na błędy. Jest to osoba będąca w opozycji do czegokolwiek, której towarzyszy chwiejny nastrój. Z kolei żona jest również impulsywna oraz podatna na błędy. Jej uczucia to niepewność, lękliwość oraz chwiejność nastrojowa. Istotnym problemem tego małżeństwa jest egocentryzm, z kolei motywem – niedojrzałość.

Jak zmienić nastawienie małżonków? Jak sprawić, aby to małżeństwo funkcjonowało w sposób prawidłowy, aby wyzbyć się infantylności?        

1. Potrzeba kontaktu z rodzicami, innymi małżeństwami oraz osobami, przed którymi będą odpowiedzialni. Kontakt z jakąś inną rodziną bądź terapeutą pomoże w lepszym przyswojeniu wiedzy oraz stworzy atmosferę dążenia do osiągnięcia dojrzałości.
2. Podporządkowanie się ludziom, którzy we właściwy sposób kierują ich życiem. Podporządkowanie się ma miejsce dopóki małżonkowie nie zaczną zachowywać się w dojrzały sposób.
3. Warto wziąć pod uwagę udział w konferencji bądź seminarium małżeńskim, przynajmniej raz na sześć miesięcy. Dostarczy to małżonkom pewnego rodzaju swobody oraz nada okazji do nawiązania nowych kontaktów.
4. Doświadczając problemów, należy pamiętać, aby nie rozstrzygać ich w samotności. Warto podzielić się swoimi problemami z kimś, kto będzie obiektywny, aby móc utrzymać stabilizację.
5. Istotną kwestią jest rozmowa małżonków o własnych uczuciach. Gdy np. żona podejmie decyzję o rozwodzie ze względu na zaistniałą wcześniej sprzeczkę, mąż w takiej sytuacji powinien jej wytłumaczyć, że rozwód jest zbyt pochopną i przesadną decyzją, że jest inny sposób na rozwiązanie problemów.           

Małżeństwo pozorów jak sama nazwa wskazuje jest małżeństwem na niby ze względu na różne pochodzenie, zainteresowania, poglądy, wartości życiowe. Związek ten nie doświadcza namiętności ani wrogości. Zauroczenie, romans czy ekscytacja są im obce. Małżeństwo tworzą osoby, które doznawali zewnętrznego nacisku na pobranie się, niż własnego pragnienia takiego związku. Zdarza się i tak, że takie małżeństwo jest inicjowane przez rodziców bądź znajomych. Rodzina zbyt silnie wierzy, że małżonkowie do siebie pasują, nie zważając na ich zdanie.

Małżeństwo pozorów cechuje się przyjaźnią i serdecznością. Można ich określić jako dobrzy przyjaciele niż małżeństwo, gdyż nie okazują sobie głębszych uczuć w postaci miłości, a tym samym nienawiści wynikającej z cierpienia czy radości drugiego partnera. Są to osoby, które nie odczuwają żadnej więzi pomiędzy sobą. Stosunki seksualne zdarzają się rzadko. Jeśli już się pojawią to zazwyczaj partnerzy fantazjują o kimś innym. Są milczący, choć wykazują zainteresowanie i pomoc osobom trzecim. Związek ten nie pokazuje przed otoczeniem swoich problemów. Zazwyczaj rzadko można spotkać ich razem, gdyż mają różnych znajomych.

Największym problemie tego małżeństwa jest brak uczuć. Są to osoby, które nie potrafią troszczyć się o partnera, gdy nic do niego nie czują. Nie są oddani związkowi. Tkwią w nim z zupełnie innych powodów, niż poczucie bezpieczeństwa czy bliskości. Widoczne jest u nich poczucie bezsilności i brak wiary w możliwość rozwiązania tej sytuacji. Ich małżeństwo przypomina pułapkę, z której nie mogą znaleźć wyjścia ze względu na poczucie skostnienia i przytłoczenia relacji pomiędzy małżonkami. Jednakże można dostrzec siłę takiego małżeństwa w jego strukturze. Pomimo panującego chłodu uczuciowego, robią wszystko, aby struktura małżeństwa nie rozpadła się. Robią to przede wszystkim dla dzieci. Pragną stworzyć dom oparty na poczuciu bezpieczeństwa i harmonii. Jest to małżeństwo, któremu daleko do romantycznych uniesień.

Postępowanie małżonków jest indywidualną aktywnością, którym towarzyszy uczucie osamotnienia i otępienia. Głównym aspektem tego małżeństwa jest brak romantycznej więzi. Natomiast problemem w głównej mierze jest oddanie.

Jak wspomóc takie małżeństwo? Pewnie wielu z Was zastanawia się, czy w takim razie jest sens ratować takie małżeństwo?

Pierwszym istotnym aspektem jest fakt, iż małżonkowie muszą nauczyć się działać razem. Ich związek musi polegać na współpracy, aby podjąć próbę uratowania swojego związku. Są to osoby, które mają założone swoje rodziny i z racji tego, iż opuścili już swoich rodziców, trudno im ze sobą współgrać. Nie chodzi tu o to, kiedy para powinna się rozwieść, lecz o to, czy chcą poprawić swoje relacje. Jeśli tak, jeśli podejmą taką próbę, muszą zawrzeć związek małżeński. Pomimo tego, że są już małżeństwem, powinni pobrać się emocjonalnie.

Warto zaznaczyć, iż para nie może oczekiwać natychmiastowego obudzenia się pozytywnych uczuć względem drugiej osoby. Wymaga to dużej cierpliwości. Warto mieć na uwadze pomoc kompetentnej osoby, w postaci doradcy małżeńskiego. Być może dzięki takiej pomocy będą potrafili przyznać się między sobą do braku uczuć, dając tym samym miejsce na pojawienie się tych bardziej pożądanych.

Małżonkowie powinni całą swoją energię skierować na budowanie relacji niż na wycofywanie się z niej. Wymaga to oddania, poświęcenia, pragnienia oraz dużej pracy nad związkiem.

Małżeństwo macho polega na tym, że jest zdominowane przez silnego męża, który wychodzi z założenia, że mężczyzna nie ma prawa okazywać słabości. Jest to małżeństwo, w którym zdanie męża jest najważniejsze. Mężczyzna jest nieufny, jego postępowanie jest wyzwalające. Z kolei postępowanie kobiety jest ostrożne i pozbawione pewności. Ma uczucie, że na nic nie zasługuje.

Podłoża tego typu małżeństwa należy doszukiwać się w sytuacji rodzinnej. Stąd też ich doświadczenia mają wpływ na ich wzajemne postrzeganie i oczekiwania. Mężczyzna pochodzi z rodziny, w której nie przykłada się większej wagi do relacji. Gdy dorośnie, może zdarzyć się tak, że nie będzie interesować się gdzie mieszka jego rodzeństwo. Nigdy nie widział rodziców w objęciach, dlatego obce są mu takie gesty, zachowania. W dzieciństwie częściej słyszał l o tym, co robi źle, niż był chwalony. Wyniósł z domu, że nie wolno mówić o swoich obawach i uczuciach. Mężczyzna wydaje dyspozycje, a kobieta je wykonuje, bez żadnych przeciwności. Jego zachowanie świadczy o tym, że żona jest jego własnością. Z kolei kobieta może być nerwowa, uległa, cicha bądź też zbuntowana i kłótliwa. Kobieta nie pracuje, zajmuje się domem i dziećmi.

Pożycie seksualne dla niego jest fizycznym wyzwoleniem, z kolei dla niej ciężkim sprawdzianem. On uważa, że kobieta powinna spełniać każde jego zachcianki, wypełniać każde dyspozycje. Kobieta nie może się przeciwstawić mężowi, gdy ten chce z nią współżyć.  Kobieta nie przeżywa orgazmu, traktuje to jako rozczarowanie.

W przeszłości mąż okazywał jej ciepło, troskę, miłość, teraz czuje się zdominowana przez niego. Kobieta w takim związku czuje się osaczona, załamana. Okazuje szacunek, choć czasem może on wypływać z lęku. Z kolei mężczyzna jest napastliwy, rozdrażniony, gdy coś nie idzie po jego myśli, sprawujący kontrolę. Oboje doświadczają niskiego poczucia wartości. On obawia się utraty kontroli, okazania słabości czy wprawienia go w zakłopotanie. Skupia się na wadach innych, aby nie dostrzegać swoich. Może również cechować się złym postrzeganiem samego siebie, które wyraża poprzez sarkazm, krytykę czy zazdrość. Nic dziwnego, że żona również zaczyna w siebie wątpić. Nie wie czy powinna być traktowana z szacunkiem. Robi wszystko, aby mąż był zadowolony.

Silną stroną tego małżeństwa jego struktura. Małżeństwo to ma zaplanowany harmonogram na najbliższy tydzień. Każdy wie, jakie są jego obowiązki. Ich dzieci odnoszą sukcesy, gdyż wiedzą, że ojciec nie toleruje błędów. Mimo, iż nie słyszą ciepłych słów od ojca, to potrafią sobie radzić w życiu.

Małżeństwo to ma jednak dwie charakterystyczne słabości. Pierwszym rodzajem słabości jest brak ciepła pomiędzy małżonkami, który przejawia się brakiem swobody do otwartego wyrażania swoich uczuć. Z kolei drugą słabością jest przywiązanie do pewnych ról. Mężczyzna odczuwa zakłopotanie w momencie, gdy pozostali domownicy robią coś, co w jego mniemaniu nie powinno mieć miejsca, np. płaczący syn, córka grająca w piłkę nożną. Jednakże obydwa rodzaje słabości wynikają z braku pewności siebie. Jest to małżeństwo, które pragnie być kochane, jednakże nie robią tego we właściwy sposób.

Jak ulepszyć takie małżeństwo? Co należy zrobić, aby wyzbyć się nadmiernej kontroli?

1. W przypadku pani macho

• powinna wykazać się pewnością siebie i w sytuacji gdy mąż zwraca się do niej ?przynieś mi gazetę?, mogłaby odpowiedzieć, że zrobi to jak skończy wypełniać swoje obowiązki, dodając tym samym, że zrobiłaby to chętniej gdyby usłyszała słowo proszę;
• warto doprowadzić do konfrontacji z mężem z jednoczesnym zachowaniem poczucia humoru i uśmiechu na twarzy. Mówiąc konfrontacja nie chodzi o atakowanie męża czy wycofywanie, lecz przedstawienie racji w sposób żartobliwy;
• doprowadzając do konfrontacji pani macho powinna pamiętać, aby podbudować swojego męża;

2. W przypadku pana macho:

• istotne znaczenie ma wsparcie zapewnianie żonie, dobre słowo, komplementy sprawią, że wpłynie to pozytywnie na nią;
• jednakże najważniejszym aspektem jest nauczenie się używać słowa proszę; żona chętniej będzie wykonywać zadania słysząc taki gest niż rozkazy;
• pan macho to osoba zbyt dumna, dlatego pokora czy słabość są mu obce. Dlatego polepszenie stosunków małżeńskich mógłby zacząć od sprawiania przyjemności żonie. Rezygnacja z własnych żądań i okazywania na każdym kroku swojej przewagi z pewnością będzie pozytywnie oddziaływać na jego żonę, częściej będzie widział ją uśmiechniętą, będzie czuła, że jest kochana, a tym samym wpłynie to na ich wzajemne stosunki.

Małżeństwo opiekuńczo-bezradne działa na zasadzie kontrastu. Powstało, gdy jeden z partnerów miał problem, a drugi zaoferował pomoc. Partner opiekuńczy jest wrażliwy, rodzicielski i doradzający. Jest osobą, która musi czuć się potrzebna. Z kolei partner bezradny to osoba przytłoczona problemami, jest dziecinna, bezbronna, bezradna, potrzebująca porady. Związek ten przypomina wątki filmowe, w których kobieta została uratowana przez mężczyznę. Sytuacja ta ma miejsce przed zawarciem związku małżeńskiego i ciągnie się do momentu jego trwania. Ich związek zaczyna się w momencie zajmowania się rodzicami i wszelkimi problemami w postaci depresji, lęku czy słabych wyników w szkole, pracy, złego zagospodarowania pieniędzmi. Małżonkowie pomimo wzajemnych uczuć, mogą czuć się związani ze sobą z powodu pomocy, jaką ktoś zaoferował. Mąż nie widzi w tym nic romantycznego, a jedyne co go przyciąga to współczucie. Trwają w związku, gdyż nie chcą się ranić.

Małżeństwo to polega na tym, iż jedna osoba ?daje?, a druga ?bierze?. Obydwoje się wykorzystują, aby zaspokoić własne potrzeby. Nie liczy się dla nich niesienie pomocy innym, gdyż są zajęci zadowalaniem siebie. Taką relację z łatwością można dostrzec, gdy partner opiekuńczy pyta partnera, czy zażył lekarstwa, jak się czuje. Z kolei partner bezradny czuje się osaczony i kontrolowany. Może również dojść do zamiany rolami, wtedy partnerzy są dla siebie opiekunami. Może się to odbywać co kilka miesięcy bądź lat. Notoryczne zajmowanie się tymi samymi problemami bywa wyczerpujące. Opiekun jest wycieńczony pomaganiem, a partner bezradny ma dość sytuacji, w jakiej się znalazł.

Fundamentalnymi emocjami doświadczanymi przez małżonków są gniew i poczucie winy. Gniew wynika z frustracji, a wina z przekonania, że mogą robić coś pożyteczniejszego. Każde z małżonków wychodzi z założenia, że do przetrwania potrzebują jakiś problemów. Może zdarzyć tak, że zaczną współdziałać ze sobą, byle tylko utrzymać dotychczasowe problemy bądź stwarzać nowe. Silną stroną małżeństwa jest empatia. Mimo, iż żadne z nich nie lubi koncentrować się na problemach, wykazują zdolność do rozumienia drugiej osoby. Inną cechą jest samorozwój. Każdy dąży do czynienia postępów, jednakże nie wiedzą, jakie je osiągnąć.

Jak pomóc takiemu małżeństwu? Mianowicie…

Postęp nastąpi, gdy każde z małżonków przestanie się koncentrować na swoich problemach. Aby to uczynić, muszą zwracać się do siebie w sposób motywujący. Partner opiekuńczy musi zacząć ograniczać udzielaną pomoc. W celu ułatwienia tego, należy skierować taką potrzebę na inny obiekt, np. działalność kościelną. Im szybciej porzuci opiekuńczą rolę, tym partner przejmie odpowiedzialność za swoje życie. W momencie nie okazywania pomocy osobie bezradnej, może ona odebrać to jako forma opuszczenia przez partnera. Aby takie małżeństwo przetrwało, osoba pomagająca musi podjąć ryzyko związane z pozbawieniem poczucia bezpieczeństwa. Z kolei osoba wymagająca pomocy, powinna zastanowić się, czy nie potrzebuje pomocy od osoby bardziej kompetentnej.

Małżeństwo takie tworzą osoby o wysokim poziomie inteligencji, które mają wysokie aspiracje, są kulturalne i łatwo nawiązują kontakty. Inni postrzegają ich jako osoby lubiące zabawę. W sytuacji towarzyskiej zabawy partnerzy rozdzielają się. Gdy są razem, trzymają się na dystans, opowiadają dowcipy. Aktywnym partnerem może być zarówno kobieta jak i mężczyzna. Jednakże najczęściej jest to kobieta, z kolei mężczyzna pełni rolę przeciwstawiającą. Małżeństwa takie dotyczą osób spełniających się zawodowo, o silnych przekonaniach i wartościach. Jest to związek oparty na słownych atakach i toczących się ?wojnach?, gdyż każdy chce mieć ostatnie zdanie do powiedzenia.

Ich małżeństwo zapoczątkowało poprzez wyrażanie pewności siebie. Z pozoru wydaje się, że idealnie do siebie pasują, oboje są duszą towarzystwa, zazwyczaj obracają się w kręgu osób agresywnych i pewnych siebie, którzy nie oglądają się za siebie. Partner aktywny jest bardziej towarzyski w porównaniu do partnera przeciwstawiającego. Z początku, to właśnie ta cecha sprawia, że partnerzy nawzajem się sobą interesują. Związek małżeński zawierają w wieku dwudziestu kilku lat, po kilku wcześniejszych latach tzw. chodzenie ze sobą. Ślub planują po jakimś czasie, gdy każdy zakończy pewien etap w swoim życiu, np. ukończenie szkoły, kursu bądź zaoszczędzenie pieniędzy.

Głównym elementem skupiającym na zachowaniach zewnętrznych jest tzw. temperatura. Chodzi o to, że aktywna partnerka przejawia cechy nadmiernej uczuciowości oraz wrażliwości. Pragnie być chwalona, zauważana i mieć poczucie, że mąż cieszy się z jej obecności. Z kolei małżonek cechuje się chłodem uczuciowym oraz zachowaniem dystansu. Partnerka ciągle dąży do bliskości ze swoim partnerem, jednakże reakcja jest zupełnie odwrotna. Mąż okazuje brak zainteresowania, niezaangażowanie. Przejawia poznawcze podejście do życia. Obeznany jest w podejmowaniu decyzji, które mają wpływ na ludzkie życie ze względu na wykonywaną pracę. Uważa się za ideał, który doskonale wie co robi, dlatego ciężko mu zaakceptować porażkę w małżeństwie.

Aktywna partnerka chciałaby, aby ich małżeństwo emanowało ciepłem i serdecznością. Jednakże wybiera inna drogę w postaci narzekania i użalania się. Zdarza się, że mąż poprzez kupowanie żonie różnych rzeczy, daje jej odczuć, że się o nią troszczy. Ponadto rozpiera go duma z tego powodu. Cała ta sytuacja doprowadza do tego, że żona odczuwa zakłopotanie i zranienie. Obwinia się o zaistniałą sytuację, czuje się nieatrakcyjna. Po kilku latach może przerodzić się to w wrogość do męża, którą żona jednak ukrywa poprzez zaprzeczanie. Partnerka aktywna jest asertywna, oskarżająca i wymagająca. Z kolei przeciwstawiający się partner jest kontrolowany, chłodny oraz zatwardziały.

W przypadku wewnętrznych przeżyć, oboje czują się osamotnieni i zakłopotani. Potrafią radzić sobie z większością problemów, ale nie z tymi dotyczącymi współmałżonka. W trakcie porannego posiłku udają, że nic się nie stało, mimo iż dnia poprzedniego doszło do poważnej sprzeczki. Mają wiele wspólnych cech. Potrafią się bawić, są zaangażowani w pracę zawodową oraz bardzo aktywni. Przywództwo przychodzi im z łatwością. Zawsze sprawiedliwie traktują siebie nawzajem, pomimo iż nie podoba im się to co słyszą od siebie.

Silne strony takiego małżeństwa dotyczą silnych stron partnerów. Jednakże jak skłonić dwie uparte i dążące w swoich przekonaniach osoby do współpracy? O tym nieco później. Małżeństwo przez swoje współzawodnictwo, doprowadza do napięć. Ich największym problemem jest zaufanie. Nie są w stanie zrozumieć, że partner będzie ich kochał i akceptował, pomimo słabości. Są ostrożni i tłamszący w sobie słabości i problemy. Jest to związek, w którym partnerzy trzymają się na dystans. Dzieje się tak w momencie, kiedy partnerka chce się zbliżyć do partnera a ten się wycofuje. Z kolei gdy ona się wycofuje, to partner czuje, że może wtedy wykonać krok.

Zapewne intryguje Cię pytanie, dlaczego tak się dzieje? Doświadczenia takie są głównym podłożem sytuacji rodzinnej, która przyczynia się do problemów związanych z bliskością i intymnością. W sytuacji, gdy osobowość naszych rodziców bądź rodzeństwa sprawia, że zbyt silnie na nas oddziałują, wybieramy małżonka, który w pewien sposób zrekompensuje nam te braki, to czego potrzebowaliśmy w dzieciństwie. Aktywna partnerka od dzieciństwa angażowała się w różnego rodzaju przedsięwzięcia, dlatego jej przeświadczenie o byciu kochanym przez rodziców utożsamiała z osiąganiem dobrych wyników. Zrodziła się w niej postawa mówiąca, że nikt nie będzie w stanie jej zaakceptować, skoro nie akceptowali jej rodzice. W sytuacji braku bliskości i wsparcia ze strony rodziców, aktywna partnerka może również winić męża za brak okazywanego ciepła.

Jak poprawić funkcjonowanie takiego małżeństwa ?

1. W przypadku aktywnej partnerki:

• do związku może pomału wkraczać stabilność, jeśli aktywna partnerka nieco zmieni swoją intensywną potrzebę bliskości. Może ową siłę skierować na inne zajęcie, wtedy przestanie odczuwać presję przez męża. Ważne jest, aby cały proces zmian nastąpił od aktywnej partnerki, gdyż to ona ma silną motywację, przez co mocniej może zapoczątkować zmiany;
• aktywna partnerka może pomóc swojemu mężowi, dając mu tym samym przestrzeń, która pozwoli mu na wkroczenie w ich relacje. Przestrzeń ta może dotyczyć skracania rozmów telefonicznych, wyjścia na zakupy, kiedy mąż wraca z pracy;
• aktywna partnerka musi uświadomić sobie, że obdarowywanie jej prezentami to sposób męża na okazywanie miłości. Powinna zaakceptować ten fakt, niż insynuować, że to sposób przekupstwa;
• musi wyzbyć się obawy, że kiedy nie będzie domagać się uwagi ze strony męża, to on o niej zapomni;
• warto, aby wykazała się odwagą i potrafiła otworzyć się przed mężem, mówiąc, dlaczego tak postępuje, co chce tym osiągnąć, jak odbiera jego zachowanie;

2. W przypadku przeciwstawiającego męża:

• mąż również musi wyzbyć się lęków dotyczących ciągłych rozmów i udowadniania swoich uczuć żonie. Obawia się jak żona zareaguje, gdy on zrobi coś nie po jej myśli. Zapewne żona będzie oczekiwać uwagi z jego strony, jednakże nie tyle ile on zakłada. Wystarczy okazanie żonie chęci z nią przebywania niż ucieczki w pracę zawodową;

3. W przypadku obojga małżonków:

• ich głównym problemem jest powiedzenie sobie o swoich uczuciach. Kilka prostych zdań pomoże przełamać barierę, którą sami stworzyli względem siebie. Zamiast oskarżeń i pretensji mąż może docenić fakt uzewnętrzniania się żony i ją pochwalić. Prawiąc komplementy powinien utrzymywać z nią kontakt wzrokowy, uśmiechać się i przytulać. Początkowo partnerka może być podejrzliwa, gdyż obce jej są takie zachowania męża. Dlatego przeciwstawiający mąż powinien ze spokojem wysłuchać tego, co żona ma do powiedzenia, a szybko zrozumie, jak bardzo zależy mu na niej.