Pomoc — Strona 2 z 3 — Psycholog Zawiercie

Byadmin

Otępienia

OTĘPIENIA:

F00 – Otępienie w chorobie Alzheimera

F01 – Otępienie naczyniowe

F02 – Otępienie w innych chorobach sklasyfikowanych gdzie indziej

F03 – Otępienie bliżej nieokreślone

F04 – Organiczny zespół amnestyczny

F05 – Majaczenie

F06 – Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną

F06.0 – Halucynoza organiczna

F06.1 – Organiczne zaburzenie katatoniczne

F06.2 – Organiczne zaburzenie urojeniowe
F06.3 – Organiczne zaburzenie afektywne
F06.4 – Organiczne zaburzenie lękowe
F06.5 – Organiczne zaburzenie konwersyjne
F06.6 – Organiczna chwiejność emocjonalna (astenia)
F06.7 – Łagodne zaburzenia procesów poznawczych
F06.8 – Inne organiczne zaburzenia psychiczne

F07 – Organiczne zaburzenia osobowości i zachowania

F00 – Otępienie w chorobie Alzheimera

Pierwszymi symptomami tego typu otępienia są zaburzenia poznawcze tj. zaburzenia pamięci, myślenia, uwagi i spostrzegania. Występują tutaj takie objawy jak zaburzenia pamięci świeżej, w późniejszym przebiegu choroby pojawiają się również zaburzenia pamięci trwałej, kolejny objaw to zaburzenie umiejętności logicznego i sensownego sądzenia, myślenia abstrakcyjnego, myślenie charakteryzuje się spowolnieniem i rozwlekłością, a jego transfer jest zmniejszony. W chorobie tej wykonywanie codziennych czynności sprawia trudność podobnie jak przyswajanie i przetwarzanie informacji. Częstym symptomem występującym w tym otępieniu jest również apatia, która jest bardzo uporczywa i należy traktować ją poważnie. Otępienie to ma wolny początek oraz postępujący przebieg, dlatego też szybkie zdiagnozowanie i podjęcie odpowiedniego leczenia zwiększa szansę na spowolnienie rozwoju tej choroby. Do objawów somatycznych, które mogą wystąpić w tym rodzaju otępienia są zaburzenia neurologiczne, a w tym odruchy pierwotne – ryjkowy, ssania, chwytny, dłoniowo – bródkowy oraz zaburzenia ruchowe takie jak sztywność, drżenie, bradykineza czy hipokineza. W późniejszym przebiegu choroby mogą pojawić się takie objawy jak nietrzymanie moczu i stolca, mioklonie, rzadko napady padaczkowe, kacheksja, przykurcze zgięciowe rąk i nóg. Bardzo często choroba ta przed jej zdiagnozowaniem przebiega skrycie, pacjent może funkcjonować z nią przez lata nie będąc świadomym jej istnienia. Bardzo istotne w chorobie Alzheimera jest rozróżnienie jej na chorobę o wczesnym i późnym początku. Przed 65 rokiem życia diagnozuje się tę o wczesnym początku, zaś w późniejszym wieku chorobę Alzheimera o późnym początku. Im wcześniejsza diagnoza tym gorsze rokowania – szybciej pojawiają się cięższe objawy i choroba przebiega gwałtowniej. W literaturze przedmiotu można znaleźć trzy stadia choroby Alzheimera, które są zależne od objawów, a są to mianowicie:

stadium wczesne – cechujące się zaburzeniami w sferze pamięci świeżej, w przyswajaniu, przetwarzaniu i zapamiętywaniu nowych informacji, upośledzeniem zdolności językowych związanych z funkcjami wykonawczymi, a mianowicie jest związane ze zubożeniem słownictwa zarówno mówionego jak i pisanego, innym objawem występującym w tym stadium są zmiany nastroju – apatia.
stadium pośrednie – pojawia się nieumiejętność zapamiętywania oraz przypominania sobie nowych informacji, wydarzenia z przeszłości nie ulegają całkowitemu zapomnieniu, pojawiają się jednak pewne luki w pamięci, związane np. z orientacją w przestrzeni – co do miejsca zamieszkania, miejsc znajdujących się w domu itd, często chory nie rozpoznaje też swoich bliskich. W stadium tym może również wystąpić agresja w stosunku do innych osób.
stadium ciężkie – charakteryzuje się całkowitą niemożnością chodzenia czy wykonywania zwykłych codziennych czynności, trudności sprawiają nawet jedzenie i połykanie, nie ma kontroli nad zwieraczami, często też występują odleżyny oraz zahamowanie mowy. Choroba ta kończy się w tym stadium śmiercią, zazwyczaj z przyczyn infekcyjnych.

Otępienie w chorobie Alzheimera występuje u 15-20 % osób chorych genetycznie i w tych przypadkach związane jest z co najmniej 4 różnymi genami w chromosomach. Jej przyczyny i powstawanie nie są jednak dobrze poznane, jak do tej pory. Jedna z teorii mówi, że wiąże się ona z plakami i splątkami neurofibrylarnymi w mózgu. Istnieje kilka hipotez dotyczących powstawania tej choroby min. hipoteza cholinergiczna, amyloidowa czy tau jednak nigdy nie zostały one potwierdzone. Jeśli chodzi o leczenie choroby Alzheimera, możliwe jest jedynie leczenie objawowe. Nie została poznana żadna terapia czy leczenie które zatrzymałoby chorobę lub też odwróciło jej postępowanie. Choroba ta jest nieuleczalna stosuje się w niej leczenie farmakoterapeutyczne, psychospołeczne i opiekę nad chorym. Jedynym skutecznym sposobem na opóźnienie ograniczenia funkcji poznawczych są ćwiczenia umysłowe np. ćwiczenie pamięci oraz fizyczne.

F01 – Otępienie naczyniowe

W literaturze przedmiotu stosuje się zamiennie określenia ?otępienie naczyniowe?, ?otępienie miażdżycowe? i ?otępienie wielozawałowe?. Ten rodzaj otępienia w swoich objawach nie różni się znacznie od otępień zwyrodnieniowych – otępienia w chorobie Alzheimera czy przy chorobie Picka. Jedynymi symptomami, które wskazują na ten rodzaj demencji jest przebieg choroby, dodatkowe objawy psychopatologiczne, neurologiczne czy też wyniki badań obrazowych. Według ICD-10 otępienie naczyniowe można podzielić na :

otępienie naczyniowe o ostrym początku
otępienie wielozawałowe
podkorowe otępienie naczyniowe
mieszane korowo – podkorowe otępienie naczyniowe
wyróżnia się jeszcze jedną formę otępienia naczyniowego, a mianowicie otępienie typu alzheimerowskiego z objawami uszkodzenia naczyniowego, które zalicza się do otępienia przy chorobie alzheimera

Przyczyną pierwotną otępienia naczyniowego jest uszkodzenie w okolicach kory mózgu lub połączeń pomiędzy tymi okolicami, a więc nieprawidłowe działanie naczyń w mózgu. Poprzez te dysfunkcje tworzą się zaburzenia funkcji poznawczych, które są głównym komponentem otępienia naczyniowego.

Symptomami mogącymi zwiastować tę choroby i pojawiającymi się jeszcze przed objawami stricte z nią związanymi, są bóle oraz zawroty głowy, ciągłe uczucie zmęczenia oraz nocne poczucie lęku ale również napady niedokrwienne, które po jakimś czasie ustępują. Objawy charakterystyczne dla tego typu otępienia to nagły początek, zaburzenia pamięci świeżej, zaburzenia afektu – chwiejność emocjonalna, stany depresyjne, apatia, agresja, wycofanie, zaburzenia funkcji wykonawczych – niemożność wykonywania zadań, działań czy innych aktywności wymagających wcześniejszego planu, perseweracje, zaburzenia uwagi, dysfunkcje językowe.

W diagnozie otępienia naczyniowego istotne jest pojawienie się choroby naczyń mózgowych oraz otępienia, w niedużym od siebie odstępie czasowym. Pomocna w tej diagnozie jest też skala Hachinskiego, w której maksymalną ilością punktów jaką można uzyskać jest 18, po uzyskaniu 7 i więcej punktów diagnozuje się otępienie naczyniowe.

W literaturze przedmiotu można znaleźć jeszcze inny podział otępienia naczyniowego, a mianowicie jest to:

otępienie poudarowe:

-po udarze strategicznym

-wielozawałowe

-po krwotoku mózgowym

otępienie podkorowe

-w przebiegu uszkodzenia istoty białej

-zawały zatokowe

otępienie typu alzheimerowskiego z objawami uszkodzenia naczyniowego

Charakteryzując każdy z podtypów tego zaburzenia, można powiedzieć, że objawy jakie występują w otępieniu poudarowym to: zaburzenia w myśleniu abstrakcyjnym, płynności myślowej, pamięci operacyjnej, dysfunkcje funkcji wykonawczych, czy uwagi. Najczęściej występującym podtypem tego otępienia jest otępienie podkorowe, w którym można wyróżnić takie symptomy jak: wolniejsze przetwarzanie informacji, trudności w planowaniu, podejmowaniu i realizowaniu zadań czy innych aktywności, zaburzenia pamięci jednak, w tym przypadku w stopniu umiarkowanym, oprócz zaburzeń poznawczych występują jeszcze tzw. objawy pozapiramidowe typu: zaburzenia chodu, spowolnienie ruchowe czy wzmożenie napięcia mięśniowego.

F02 – Otępienie w innych chorobach sklasyfikowanych gdzie indziej

Klasyfikacja chorób ICD-10 wyróżnia tutaj kilka różnych typów otępień w przebiegu wielu chorób, a mianowicie są to:

otępienie w chorobie Picka
otępienie w chorobie Creutzfeldta- Jakoba
otępienie w chorobie Huntingtona
otępienie w chorobie Parkinsona
otępienie w chorobie nabytego upośledzenia odporności HIV
otępienie w innych chorobach, klasyfikowanych gdzie indziej

Otępienie w chorobie Picka charakteryzuje się zaburzeniami zależnymi od obszaru uszkodzenia płatów czołowych. Objawy jakie mogą wystąpić to brak zainteresowań i inicjatywy, które kiedyś były obecne, mogą pojawiać się również epizody euforyczne, które nie mają żadnego wyjaśnienia, są niespodziewane i nonsensowne, na początku choroby nie występują tutaj zaburzenia pamięci, tworzą się za to zaburzenia mowy – afazja oraz zaburzenia emocjonalne. Sporadycznie mogą pojawiać się takie objawy jak zaburzenia chodu, drżenie, spowolnienie ruchowe lub sztywność mięśniowa nazywane objawami pozapiramidowymi. W późniejszym przebiegu choroby zauważa się zaburzenia pamięci, trudności w relacjach z innymi ludźmi – osłabienie kompetencji społecznych, które często prowadzą do dziwnych i wybuchowych zachowań. Otępienie w tej chorobie powstaje na skutek powstawania nieprawidłowości upośledzających funkcje w obszarze płatów czołowych i skroniowych w przebiegu choroby Picka.

Otępienie w chorobie Creutzfeldta – Jakoba cechuje się nagłym, szybkim i postępującym pojawieniem się objawów demencji, nie jest jednak często występującym zaburzeniem, jest to tzw. gąbczaste zwyrodnienie mózgu. Początkowe symptomy, występujące w tej chorobie to min. zmiany nastroju, odczuwanie niepokoju, brak apetytu który powoduje utratę masy ciała, zaburzenia snu oraz zmiany w funkcjonowaniu poznawczym, objawy te bardzo często są lekceważone i nie są identyfikowane z tą chorobą. Najważniejszym kryterium diagnostycznym powinno być szybko pojawiające się otępienie (od kilku tygodni do kilku miesięcy). Głównymi objawami są niedowład kończyn dolnych i górnych, drżenie i zaburzenia równowagi, czucia oraz koordynacji motorycznej. Prócz tych symptomów mogą pojawić się zaburzenia zachowania, zespół depresyjny, lęk czy nawet psychozy.

Otępienie w chorobie Huntingtona, w której jednymi z najwyraźniejszych objawów są ruchy pląsawicze a więc chaotyczne, niekontrolowane i szybkie ruchy kończyn oraz grymasy na twarzy, które mają przypominać ruchy dowolne, ale też otępienie podkorowe. Inne symptomy tej choroby to tzw. bradykinezja – spowolnienie ruchowe z nieumiejętnością wykonywania szybkich ruchów oraz ich opóźnioną reakcją, bradyfrenia – spowolnienie myślowe, zaburzenia w takim obszarze funkcji poznawczych jak sądzenie czy organizacja, w mniejszym stopniu koncentracja, pamięć i płynność umysłowa. Często pojawia się dyzartria, nie występują jednak takie zaburzenia jak afazja, agnozja czy apraksja, również orientacja oraz rozumienie są zachowane. U ponad połowy chorych na to zaburzenie występuje ryzyko zachowań suicydalnych, znaczna część osób dotkniętych tą chorobą cierpi na depresje lub nadmierną pobudliwość z napadami gniewu i agresji. Choroba ta ma swój początek zwykle między 30 a 50 rokiem życia.

Otępienie w chorobie Parkinsona, najczęściej występuje pomiędzy 40 a 60 rokiem życia, cechuje się powolnym i etapowym nasilaniem się objawów w przeciągu nawet kilkunastu lat. Pierwszymi symptomami choroby są spowolnienie ruchowe oraz chaotyczność ruchów, ale również wystąpienie zaburzeń w pisaniu – dominuje bardzo małe pismo. Kolejno pojawiającymi się objawami tego zaburzenia są opóźnione procesy psychiczne oraz zaburzenia równowagi. Występuje również depresja, sztywność osobowości, parestezje kończyn czy zaparcia. Najbardziej typowymi i głównymi objawami są spowolnienie ruchowe, tzw. chód szurający, problemy z wykonywaniem i inicjowaniem ruchów, sztywność mięśni i drżenie kończyn. Pojawić się mogą również niestabilna postawa, pochylenie tułowia do przodu, cicha mowa, dyzartria, zaburzenia pamięci czy objawy wegetatywne. Zaburzenie to postępuje bardzo stopniowo i w pewnym momencie prowadzi do inwalidztwa.

Otępienie w chorobie nabytego upośledzenia odporności HIV, które charakteryzuje się uszkodzeniem funkcji poznawczych – spowolnieniem myślowym, trudnościami w skupianiu uwagi, zaburzeniami pamięci, oraz funkcji ruchowych takich jak utrzymywanie równowagi, drżenie czy umiejętność wykonywania precyzyjnych ruchów, również funkcji mowy i zmianami zachowania – przygnębieniem, zubożeniem emocjonalności i spontaniczności, częsta jest też izolacja społeczna. Aż u 30% osób chorych na HIV lub AIDS stwierdza się otępienie, jest ono wynikiem osłabienia funkcjonowania poznawczego człowieka.

F03 – Otępienie bliżej nieokreślone

W literaturze przedmiotu otępienie bliżej nieokreślone dzieli się na

przedstarcze a w nim otępienie bliżej nieokreślone, psychozę bliżej nieokreśloną oraz pierwotnie zwyradniające otępienie bliżej nieokreślone
starcze do którego zaliczamy otępienie bliżej nieokreślone typu depresyjnego lub paranoidalnego oraz psychozę bliżej nieokreśloną

Do tego typu otępienia nie wlicza się otępienia starczego z majaczeniem lub ostrym stanem zmącenia świadomości ani starości bliżej nieokreślonej.

F04 – Organiczny zespół amnestyczny

Jest to zespół który charakteryzuje się zaburzeniami pamięci zwłaszcza krótkotrwałej oraz długotrwałej – w mniejszym stopniu. Pacjenci z tym zaburzeniem pamiętają to co zdarzyło się przed chwilą – w ciągu kilku ostatnich minut, w przeciwieństwie do tego co stało się przed kilkoma godzinami. Chorzy nie wykazują tutaj zaburzeń w zdolności przechowywania informacji krótkoterminowych, jednak ich umiejętność przyswajania nowych informacji jest tutaj znacznie upośledzona. Wykonywane przez tych chorych zadania takie jak powtarzanie liczb a więc zadania związane z pamięcią krótkotrwałą wychodzą bardzo indywidualnie. Jeśli chodzi o funkcje poznawcze, uwagi, koncentracji, orientację, intelekt i postrzeganie są one w normie. Inne symptomy pojawiające się w tym zaburzeniu to konfabulacje, apatia, niska pobudliwość i brak wglądu w chorobę. Prócz amnezji wstecznej występuje również amnezja następcza. Organiczny zespół amnestyczny jest najczęściej spowodowany uszkodzeniami mózgu związanymi z guzami, urazami, udarami czy infekcjami, dlatego też amnezja wsteczna wraz z ustąpieniem uszkodzeń mózgu może w tym przypadku zanikać. Podobnie jest z konfabulacjami, które mogą ustępować lub też zupełnie odwrotnie być długotrwałe. Ważne jest również to, że nie pojawia się tutaj zmącenie świadomości. Pacjenci z tym rodzajem amnezji najczęściej leczeni są przez specjalistów z dziedziny neurologii. Organiczny zespół amnestyczny odróżnia się od amnezji dysocjacyjnej, amnezji wywoływanej alkoholem lub innymi środkami psychoaktywnymi, otępień, epizodów majaczeniowych czy zaburzeń pamięciowych w depresji.

F05 – Majaczenie

Występowanie zespołu majaczeniowego jest bardzo częste, zwłaszcza na oddziałach chirurgicznych i internistycznych oraz w domach opieki najczęściej u osób po 75 roku życia. Mówiąc najkrócej majaczenie to zaburzenie, tudzież splątanie świadomości. Kryteriami diagnostycznymi są tutaj: zaburzenie uwagi i świadomości, zaburzenia poznawcze takie jak osłabienie myślenia abstrakcyjnego, które jest niespójne, czy też urojenia, zaburzenia spostrzegania – pojawiające się omamy i złudzenia, zaburzenia pamięci krótkotrwałej – z zaburzeniami orientacji allopsychicznej i w niektórych przypadkach również autopsychicznej, zaburzenia napędu psychomotorycznego, zaburzenia afektu takie jak odczuwanie lęku i agresji, zaburzenia tzw. rytmu snu i czuwania. Majaczenie cechuje również szybki i ostry początek oraz nie dłuższy czas trwania niż 6 miesięcy. Jeśli chodzi o jakościowe zaburzenia świadomości w tym przypadku należą do nich słaba percepcja i obniżona umiejętność koncentracji uwagi, zaś jeśli chodzi o ilościowe zaburzenia świadomości mówimy tutaj o tzw. somnolencji – nadmiernej senności, osłabieniu psychomotorycznym z zachowanym kontaktem z otoczeniem oraz rzadko występującym w majaczeniu stanie soporu – półśpiączki – patologicznym głębokim śnie z reakcją jedynie na bodźce bólowe. Kryterium rozróżniającym zespół majaczeniowy od intoksykacji różnymi środkami psychoaktywnymi jest brak zwiększonej czujności, która występuje w tym drugim przypadku. Rzadkimi lecz występującymi czasami objawami są halucynacje, napady padaczkowe czy też zaburzenia wegetatywne.

Istnieją trzy typy majaczenia, które są rozróżniane ze względu na napęd psychomotoryczny i są to:

majaczenie hiperaktywne, charakteryzujące się wysokim pobudzeniem, pojawiającą się agresją oraz lękiem
majaczenie hipoaktywne, cechujące się niskim pobudzeniem, pojawieniem się apatii, słabą zdolnością skupiania uwagi i myślenia
majaczenie mieszane, gdzie występują na zmianę obydwa obrazy majaczenia – hiperaktywne i hipoaktywne

Przyczyny mogące wywoływać stan majaczenia to np. choroby immunologiczne, choroby metaboliczne, napady padaczkowe, zapalenie mógzgu i opon mózgowo – rdzeniowych, choroby neurologiczne, choroby mózgu: guzy mózgu, krwiaki pod- i nadtwardówkowe, otępienie wielozawałowe, typu Alzheimera, mieszane, inne, udary i urazy głowy, czy stany prowadzące do wzrostu ciśnienia śródczaszkowego. Podczas diagnostyki chorego najpierw uwzględnia się pierwotne choroby mózgu, później wtórne choroby mózgu, następnie zatrucia środkami psychoaktywnymi i na końcu dopiero zespoły odstawienne.

Jeśli chodzi o badanie stanu psychicznego pacjenta z majaczeniem najczęściej używa się do tego dwóch metod badawczych a mianowicie jest to krótka ocena stanu psychicznego – Mini Mental State Examination ? MMSE poprzez który można ocenić takie funkcje poznawcze jak ocena autopsychiczna pacjenta, jego pamięć werbalną, uwagę, funkcje językowe oraz analizę wzrokowo – przestrzenną oraz test rysowania zegara – clock drawing test ? CDT, gdzie można zweryfikować procesy wzrokowo – przestrzenne, myślenie abstrakcyjne oraz umiejętności konstrukcyjne.

Leczenie zespołu majaczeniowego skupia się na rozpoznaniu i usunięciu przyczyny wywołującej tę chorobę, a jeżeli nie jest to możliwe to na terapii umożliwiającej obniżenie niedotlenienia, wyrównania nadciśnienia czy odwodnienia. Ważna jest również stała kontrola medyczna oraz wsparcie ze strony bliskich i otoczenia.

F06 – Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną

Najważniejszym kryterium diagnostycznym jest obecność choroby mózgu lub tzw. systemowej z objawami mózgowymi później dopiero bierze się pod uwagę związek czasowy pomiędzy chorobą główną a symptomami psychicznymi. Ważne jest również to że nie powinna występować tutaj żadna inna przyczyna tych zaburzeń psychicznych oraz to, że symptomy otępienia ani majaczenie nie powinny się tutaj pojawić.

F06.0 – Halucynoza organiczna

Charakteryzuje się uporczywymi i powracającymi halucynacjami wzrokowymi lub słuchowymi, przy jednoczesnym braku zaburzeń świadomości czy też innych funkcji poznawczych. Mogą również pojawiać się urojenia, które jednak w tym przypadku nie wychodzą na pierwszy plan. Trochę inaczej jest przy tzw. urojeniach dermatozy w których chory uważa, że na jego ciele znajduje się duża liczba pasożytów, które wnikają w jego skórę. Ważny jest tutaj fakt, że ten typ zaburzenia nie jest wywoływany przez alkohol czy inne substancje psychoaktywne. Najczęściej przyczynami halucynozy organicznej są guzy mózgu, zapalenia mózgu i opon mózgowych, urazy oraz epilepsja. Nie rzadko chory zdaje sobie sprawę, z tego że jego spostrzeżenia są nieprawdziwe i wie, że są to objawy jego choroby. Prócz halucynozy organicznej występują jeszcze inne typy halucynoz np. halucynoza pasożytnicza, alkoholowa czy pedunkularna. Halucynozę organiczną spośród pozostałych rodzajów wyróżnia właśnie, świadomość patologiczności występujących spostrzeżeń.

F06.1 – Organiczne zaburzenie katatoniczne lub urojeniowe

Pierwsze z nich cechuje się wzmożoną lub obniżoną czynnością psychomotoryczną i innego rodzaju objawami katatonicznymi. Osoby ze wzmożoną aktywnością są nadmiernie pobudzone, zaś osoby z obniżoną aktywnością popadają w osłupienie. Zaburzenia te mogą pojawiać się na zmianę. Jeśli chodzi o organiczne zaburzenie urojeniowe objawami występującymi tutaj są przede wszystkim urojenia, czasami pojawiają się omamy, jednak w obrazie klinicznym są to symptomy poboczne. Inne objawy mogące wystąpić w tym zaburzeniu to formalne zaburzenia myślenia oraz epizody zaburzeń psychomotorycznych. Świadomość chorych nie jest tutaj zaburzona ale zdolności intelektualne tak, co jednak nie jest zbyt widoczne. Najczęściej pacjenci doświadczają urojeń paranoidalnych, rzadziej występują u nich urojenia hipochondryczne, wielkościowe czy niższości, aczkolwiek takie również mogą się pojawić.

F06.3 – Organiczne zaburzenie afektywne

Inaczej nazywane zaburzeniami psychoorganicznymi. Charakteryzują się pojawiającymi się zaburzeniami nastroju, takimi jak depresja, hipomania, mania lub zaburzeniami dwubiegunowymi, jednak ich przyczyny leżą w uszkodzeniach mózgu takich jak guzy, urazy, udary, stany zapalne czy zatrucia. Nie występują tutaj zaburzenia świadomości ani deficyty poznawcze. Ważne jest to, że występujące zaburzenia afektywne nie są w tym przypadku reakcją na chorobę a to właśnie choroba jest ich źródłem.

F06.4 – Organiczne zaburzenie lękowe

Są to również zaburzenia wywołane uszkodzeniami mózgu. Wyrażają się objawami takimi jak te występujące w zaburzeniach lękowych, mogą to być również napady paniki czy też objawy somatyczne towarzyszące zaburzeniom lękowym np. kołatanie serca, zawroty głowy czy poczucie odrealnienia i odczłowieczenia. Podobnie jak w poprzednich przypadkach, również i tutaj przyczyną tego zaburzenia jest choroba mózgu. Bardzo często zdarza się, że różnorakie choroby somatyczne czy też przyjmowane leki wywołują zespoły lękowe.

F06.5 – Organiczne zaburzenie konwersyjne

Są to zaburzenia w których dochodzi do przeformułowania zaburzeń psychicznych na somatyczne. Charakteryzują się zaburzeniami ruchu typu ataksje, porażenia, drżenie, napadami drgawkowymi oraz zaburzeniami percepcji słuchowej i wzrokowej, objawiającymi się tzw. ślepotą i głuchotą histeryczną. Zaburzenia te podobnie jak inne zaburzenia w tej grupie mają podłoże organiczne i są wywoływane uszkodzeniami i chorobami mózgu.

F06.6 – Organiczna chwiejność emocjonalna (astenia)

Jest to zaburzenie w którym występują takie objawy jak chwiejność emocjonalna, nieumiejętność kontroli emocji, męczliwość, związana z ubytkiem energii oraz upośledzenie funkcji poznawczych zwłaszcza pamięci, ma ono podłoże organiczne. W zaburzeniu tym również mogą pojawiać się objawy somatyczne np. zawroty głowy czy bóle. Przyczyny powodujące tą chorobę to najczęściej urazy, zapalenia mózgu oraz choroby naczyń mózgowych.

F06.7 – Łagodne zaburzenia procesów poznawczych

Cechuje się upośledzeniem pamięci, uwagi, myślenia, mowy i funkcji wzrokowo – przestrzennych. Symptomy muszą utrzymywać się przez co najmniej 2 tygodnie oraz mogą pojawiać się indywidualnie lub też mogą mieć ze sobą jakieś relacje. Nie są one jednak tak silne, że można by zdiagnozować przy nich otępienia. Ta jednostka chorobowa nie jest dokładnie scharakteryzowana ani szerzej opisana w literaturze przedmiotu. W tym przypadku również do rozpoznania tego zaburzenia konieczne jest wystąpienie urazu lub choroby mózgu, będącymi jego źródłem.

F07 – Zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu
Charakteryzują się zmianami osobowości oraz zachowań w wyniku przebytej choroby mózgu, jego uszkodzenia lub dysfunkcji. Osobowość pacjenta z przed choroby przekształca się, pojawiają się inne cechy a umiejętności społeczne wcześniej nabyte zanikają, zmienia się też pobudliwość, która bardzo często może być nieprzewidywalna, następują ponadto zmiany w zakresie ekspresji emocji. Pojawić się mogą również zaburzenia poznawcze, takie jak brak celowości działania czy umiejętności realizowania zaplanowanych wcześniej działań. Jeśli chodzi o sferę językową, mowa pacjenta staje się wolniejsza i sztywna. Chory traci również umiejętność adaptacji do nowych sytuacji, a jego wcześniejsze przekonania mogą zmieniać się na urojeniowe o charakterze myśli nadwartościowych. W sferze seksualnej pacjent odczuwa obniżenie popędu seksualnego. Przyczyny tych zaburzeń są również związane z chorobami, urazami, guzami i uszkodzeniami mózgu oraz padaczką. Wyróżnia się tutaj takie typy zaburzeń jak organiczne zaburzenie osobowości, zespół po zapaleniu mózgu czy zespół po wstrząśnieniu mózgu.

Byadmin

ZABURZENIA ODŻYWIANIA SIĘ

ZABURZENIA ODŻYWIANIA SIĘ

Ta grupa zaburzeń zalicza się do zaburzeń psychosomatycznych, a więc takich gdzie wszystkie choroby somatyczne są wywoływane i utrzymywane przez pewne czynniki psychiczne. Według klasyfikacji ICD-10 zaburzenia odżywiania dzielimy na:

F50 Zaburzenia odżywiania się

F50.0 Jadłowstręt psychiczny – anoreksja
F50.1 Jadłowstręt psychiczny atypowy
F50.2 Żarłoczność psychiczną – bulimię
F50.3 Żarłoczność psychiczną atypową
F50.4 Przejadanie się związane z innymi zaburzeniami psychicznymi
F50.5 Wymioty związane z zaburzeniami psychicznymi
F50.8 Inne zaburzenia odżywiania się
F50.9 Bliżej nieokreślone zaburzenia odżywiania się

Anoreksja:

Bardzo często spotykane w tych czasach i dotykające młodych ludzi zaburzenie odżywiania. W znacznej mierze częściej chorują na nie kobiety lub młode dziewczyny, jednak coraz częściej pojawiają się zachorowania wśród mężczyzn czy młodych chłopaków, chcących dorównać dzisiejszym kanonom piękna.

Objawami diagnostycznymi jadłowstrętu psychicznego jest przede wszystkim zamierzone dążenie do utraty wagi ciała, co najmniej 15% w stosunku do swojej normy, zaburzony obraz własnej osoby, przejawiający się spostrzeganiem siebie jako osoby otyłej, z nadwagą lub mającej skłonności do tycia oraz zmierzanie do osiągnięcia wagi idealnej, która została wcześniej ustalona i jest nieodpowiednia do normalnego funkcjonowania organizmu. Innymi symptomami pojawiającymi się w anoreksji są zaburzenia endokrynologiczne np. brak miesiączki u kobiet lub brak zainteresowań seksualnych u mężczyzn. Środkami prowadzącymi do osiągnięcia wymarzonej sylwetki są głodówki, wymioty, stosowanie substancji przeczyszczających lub obniżających łaknienie czy też przesadna aktywność fizyczna. Bardzo często wraz z anoreksją lub też innymi zaburzeniami odżywiania się współwystępują zaburzenia osobowości. Na ogół ta postać choroby pojawia się pomiędzy 14 a 20 rokiem życia.

Jakie są mechanizmy powodujące te zaburzenia?

Istnieją trzy główne czynniki decydujące o powstawaniu anoreksji:

czynniki biologiczne

genetyka – osoby u których w rodzinie wystąpiła już anoreksja mają większe szanse na popadnięcie w tę chorobę, ryzyko wystąpienia u nich tej choroby zwiększa się ośmiokrotnie.
cechy determinowane genetycznie – są to min. skłonność do obsesyjności i perfekcjonizmu, podatność na stany lękowe, BMI, wiek wystąpienia pierwszej miesiączki czy obsesje związane z jedzeniem, gdzie z podanych dwie pierwsze są typowe w jadłowstręcie psychicznym.
hipoteza mówiąca o tym, że anoreksja jest zaburzeniem homeostazy genetycznej pomiędzy stosowaną dietą a wagą ciała.
tzw. hipoteza przystosowania do głodówki w okresie migracyjnym – według tej teorii anoreksja nie jest chorobą psychiczną a zaburzeniem biologicznym mózgu, a ściślej ujmując mechanizmu odpowiedzialnego za regulację odczuwania głodu, jest ona pozostałością po naszych prehistorycznych przodkach, którzy byli koczownikami. W momentach gdy musieli oni ograniczyć spożywanie posiłków np. szukanie miejsca do osiedlenia ich organizmy funkcjonowały nadal bardzo intensywnie.

czynniki psychologiczne

kryzys tożsamości, pojawiający się w okresie dojrzewania i znacznie wpływający na obraz własnej osoby. Jadłowstręt psychiczny może być tutaj sposobem radzenia sobie z tym kryzysem i z wyzwaniami, z nim związanymi czy też problemami zarówno rodzinnymi jak i szkolnymi, może być również wyrazem dążenia do autonomii, w którym jednostka pragnie się usamodzielnić i oddzielić od stawianych przez rodzinę oczekiwań. Może być również wyrazem przesunięcia impulsów seksualnych na sferę przyjmowania pokarmów, do której dochodzi gdy pojawia się popęd seksualny i jednostka broni się przed jego odczuwaniem, powstaje wtedy również konflikt w rozwoju własnej tożsamości płciowej. Bardzo często też anoreksję rozumie się jako wyraz odmowy przyjęcia roli kobiecej, która jest związana z relacją z matką.
negatywny stosunek do dojrzewania, gdzie osoba chora najczęściej nie akceptuje swojej zmieniającej się sylwetki, zaprzecza swojej seksualności, nie postrzega się jako osoby atrakcyjnej, boi się dorosłości.
dezaprobata życia, anoreksja jako wyraz chęci samobójczych, niechęć do życia.
zaburzona samoocena, negatywny i krytyczny stosunek do własnej osoby, a przede wszystkim do wyglądu własnego ciała. Osoby z niskim poczuciem własnej wartości są podejrzliwe, lękliwe i nadmiernie wrażliwe na krytykę. Bardzo często pojawia się u nich brak akceptacji siebie i swojego ciała, przez co próbują coś zmienić, chcą wyglądać inaczej, szczuplej i pragną akceptacji nie tylko ze strony własnej osoby ale również ze strony otoczenia. Kieruje nimi przekonanie, że jeśli będą chudsze staną się też bardziej aprobowane w środowisku.
struktura rodziny – rodziny wykazujące cechy perfekcjonistyczne, obsesyjne lub rywalizujące. Często też anoreksja rozwija się u osób gdzie rodzina jest nadopiekuńcza, występuje nadmierna troska o wszystkich jej członków, zanikają wtedy granice i jednostka nie może się autonomicznie rozwijać, występuje sztywność – nieumiejętność pogodzenia się z zachodzącymi zmianami, niedopuszczanie do pojawienia się konfliktów a w momencie gdy już się pojawią unikanie ich rozwiązywania czy też angażowanie dzieci w konflikty małżeńskie.

czynniki kulturowe:

zmieniające się kanony piękna, stałe dążenie do nadmiernie szczupłej sylwetki, zwłaszcza u osób z niewykształconą jeszcze tożsamością, utożsamianie się np. ze szczupłą modelką. W niektórych społeczeństwach szczupła sylwetka jest uznawana za nieodłączny atrybut kobiecej urody, wyznacznik szczęścia i sukcesu.
media i kultura masowa, ciągły nacisk ze strony mediów na szczupłą i zgrabną sylwetkę, wraz z rozwojem środków masowego przekazu zauważono wzrost zachorowań na jadłowstręt psychiczny. Kolorowe czasopisma, telewizja czy radio ukształtowały pogląd mówiący o związku pomiędzy szczupłą sylwetką a szczęściem i odnoszeniem sukcesów.
hipoteza mówiąca, o skupianiu się na pięknie, urodzie a przede wszystkim szczupłości i chudości w czasach pokoju i dobrobytu, w czasach gdzie dominowała wojna i klęski żywiołowe doceniane były bardziej puszyste kształty kobiece, które zapewniały zdrowe potomstwo.
zawody, w których ważny jest wygląd zewnętrzny np. modelki, tancerki, baletnice czy sportowcy, utrzymujący określoną masę ciała oraz których wykonywanie zwiększa ryzyko zachorowań na anoreksję.

W literaturze przedmiotu można znaleźć wspólne cechy przypisywane anorektyczkom a są to osoby:

posłuszne
godne zaufania
wytrwałe w dążeniu do celu
nieśmiałe
spokojne i ciche
nadwrażliwe
mające problemy z nawiązywaniem bliższych relacji
egocentryczne
uległe
zamknięte w sobie
perfekcyjne
ambitne
pracowite

Bardzo istotne jest to, żeby pamiętać o wieloprzyczynowości tego zaburzenia, zwykle anoreksja powstaje z wielu różnych przyczyn i nigdy nie można mówić tutaj o jednym czynniku ją wyzwalającym.

Jak anoreksja wpływa na zdrowie? Co się dzieje w organizmie chorego?

Jadłowstręt psychiczny w wielu przypadkach kończy się śmiercią. Jest to choroba, która bardzo silnie wyniszcza organizm – skrajnie niska waga osłabia go w znacznym stopniu, co doprowadza do jego śmierci. Niedobór lub brak witamin oraz składników odżywczych będących podstawą do normalnego funkcjonowania narządów wewnętrznych doprowadzają do zaburzeń w tym obszarze. Zmniejsza się koncentracja oraz pojawia się przewlekłe zmęczenie. W sferze układu nerwowego następuje zanik kory mózgowej, poprzez który pojawiają się zaburzenia neuropsychiczne lub napady padaczkowe. Przez utratę masy ciała pojawiają się zaburzenia termoregulacyjne – ciągłe odczuwanie zimna. Inne nieprawidłowości występujące w organizmie to zaburzenia hormonalne, objawiające się u kobiet brakiem miesiączki i bezpłodnością, wywołaną zmniejszeniem jajników i macicy, a u mężczyzn utratą zainteresowań seksem. Zaburzenia w sferze układu pokarmowego to zaparcia, bóle brzucha, wymioty, wzdęcia czy zapalenie błony śluzowej żołądka. Omdlenia, zanik mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca czy krążenia krwi to objawy zaburzeń układu krążenia. Inne symptomy to np. wypadanie włosów, łamliwość paznokci, pojawienie się na skórze meszka oraz zajadów.

Na czym polega leczenie anoreksji?

Najczęściej osoby chore na to zaburzenie nie mają wglądu w swoją chorobę, uważają, że nie są chore i raczej nie wykazują chęci podjęcia leczenia. Terapia zwykle odbywa się na oddziałach szpitalnych, gdzie chorzy są odżywiani a ich masa ciała ulega zwiększeniu. Istotny czynnik leczniczy to separacja od niezdrowego środowiska, zaleca się zmianę szkoły, pracy czy znajomych a czasem nawet potrzebna jest izolacja od rodziny. Ważna jest oczywiście również psychoterapia, która trwa długo oraz podczas której pacjent uświadamia sobie i przyswaja zasady racjonalnego odżywiania się. Należy pamiętać, że leczenie osób z jadłowstrętem psychicznym jest długotrwałe i niemożliwe bez pomocy specjalistów.

Bulimia:

Drugie z najczęściej występujących zaburzeń odżywiania się. Charakteryzuje się pojawiającymi się napadami obżarstwa – gdzie przyjmowane są duże ilości pożywienia, niekontrolowanym objadaniu się, stałym myśleniem o jedzeniu, przymusem spożywania pokarmów oraz stosowaniem środków i podejmowanie czynności mających na celu niedopuszczenie do wzrostu masy ciała, które są spowodowane pojawiającym się poczuciem winy, są to np. prowokowanie wymiotów. Waga osób chorujących na bulimię jest zazwyczaj w normie lub z ewentualną lekką nadwagą, dlatego choroba ta bywa często niezauważona.

Mechanizmy powodujące bulimię:

zaburzenie tożsamości kobiecej, następuje tutaj również przesunięcie impulsów seksualnych na sferę przyjmowania pokarmów, które jest jednak silniej uświadomione. Pojawia się też konflikt tożsamości, związany z autonomią jednak nie jest on tak wyraźny jak w przypadku anoreksji.
osoby z bulimią, wykazują słabe relacje z matkami, za to łączy je znacznie lepszy kontakt z ojcami, bardzo często w literaturze przedmiotu zwraca się uwagę na zachowania kazirodcze, występujące w rodzinie dotkniętych tym problemem osób. Matki osób chorujących na ten rodzaj zaburzenia odżywiania bardzo często cechuje wysoki krytycyzm oraz silny dystans emocjonalny.
problemy emocjonalne, niska samoocena, poczucie beznadziejności, niestabilność emocjonalna, impulsywne zachowania czy brak samokontroli, który wpływa na nieumiejętność ograniczenia ilości spożywanych pokarmów, to kolejne przyczyny żarłoczności psychicznej. Podobnie jak w przypadku anoreksji niska samoocena powoduje brak akceptacji siebie i przede wszystkim własnego ciała.
czynniki kulturowe, mass media, które za atrybuty piękna i urody kreują przede wszystkim szczupłą sylwetkę. Następuje przymus i presja bycia szczupłym i pięknym wymuszana przez środki masowego przekazu.
teoria mówiąca o uszkodzeniu ośrodka sytości w mózgu, odpowiadającego za poczucie najedzenia się, który w tym przypadku jest zaburzony i nie daje takiego odczucia.
czynniki genetyczne – zwiększone ryzyko zachorowań u osób u których w rodzinie wystąpiły już takie zaburzenia, widać również związek pomiędzy tą chorobą a występowaniem otyłości i zaburzeniami depresyjnymi u członków rodziny.

Podobnie jak w anoreksji, na przyczyny tego zaburzenia należy patrzeć całościowo, ponieważ bardzo często u osób dotkniętych tym zaburzeniem występuje kilka z podanych czynników etiologicznych.

Najczęściej chorzy zgłaszają się do lekarzy ze względu na pojawiające się skutki tej choroby. Ciągłe biegunki i wymioty powodują niedobory potasu i chloru – które wywołują zaburzenia rytmu serca, odwodnienie organizmu – powodujące zaburzenia w pracy nerek oraz suchość skóry, zniszczenie szkliwa nazębnego czy też owrzodzenie przełyku oraz gardła. Inne dolegliwości mogące pojawić się w organizmie osoby chorej na bulimię to min. zmęczenie, ospałość, odczuwanie niepokoju, złego nastroju, zaparcia, bóle głowy, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia miesiączkowania, tzw. objaw Russela – rany i blizny na powierzchni grzbietowej rąk, pojawiające się od wywoływania wymiotów, uszkodzenie naczyń krwionośnych w gałkach ocznych, opuchlizna twarzy, stany depresyjne, poczucie wstydu czy psychiczne uzależnienie od stosowanych środków przeczyszczających. Osoby z tym typem zaburzenia odżywiania się wykazują lepszą motywację do leczenia, w którym jednak często jest im trudno wytrwać. Leczenie polega tutaj głównie na psychoterapii – zarówno rodzinnej, indywidualnej jak i grupowej i odbywa się zwykle na oddziałach psychiatrycznych zamkniętych lub dziennych.

W literaturze przedmiotu można znaleźć podział na dwa rodzaje bulimii:

typ przeczyszczający, w którym po epizodzie obżarstwa następuje doprowadzanie do wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających czy lewatyw.
typ nieprzeczyszczający, gdzie chory po epizodzie obżarstwa stosuje najczęściej głodówkę lub ogranicza ilość spożywanego jedzenia do minimum, może również stosować nadmierną aktywność fizyczną w celu spalenia wszystkich kalorii dostarczonych w momencie napadu żarłoczności.

Napady obżarstwa mogą występować o różnych porach dnia i nie ma tutaj żadnej zasady. Mówi się jednak o czynnikach, które mogą wywołać i przyspieszyć taki atak, są to poczucie samotności, odczuwanie napięcia i niepokoju, nuda, odczuwanie głodu oraz pojawienie się ciągłych wręcz obsesyjnych myśli o jedzeniu. Podczas takiego napadu żarłoczności chory je produkty o wysokiej zawartości kalorii np. ciastka, lody, mięso, chipsy, odbywa się to najczęściej w samotności a produkty te nabierają znaczenia ?zakazanych? i ?niebezpiecznych?. Atak bulimiczny trwa najczęściej 2-4 godziny i może wystąpić od 1 do 10 razy dziennie.

Bardzo często trudno rozpoznać tę chorobę, osoby z bulimią umieją świetnie tworzyć pozory, które są bardzo mylne dla otoczenia. Są to osoby pewne siebie, pozytywne, zawsze uśmiechnięte, o zadbanym wyglądzie zewnętrznym a ich waga nie budzi zastrzeżeń. Zwykle nawet rodzice chorujących nastolatek nie zauważają objawów przez długi czas.

Jeśli chodzi o rozpowszechnienie tej choroby pojawia się ona najczęściej u młodych kobiet, o przeciętnym lub wysokim statusie społecznym i w krajach zachodnich oraz wysoko rozwiniętych. Podobnie jak w anoreksji tak i w bulimii istnieje grupa zawodów związanych z większym ryzykiem zachorowania na tę chorobę, a są to modelki, tancerki, baletnice i gimnastyczki.

Podobnie jak w przypadku jadłowstrętu psychicznego tak i tutaj leczenie trwa długi czas, najważniejsza jest psychoterapia gdzie chory uczy się odpowiedniego i prawidłowego podejścia do jedzenia. Taka terapia może być wsparta farmakologicznie. Często stosuje się fluoksetynę, której zadaniem jest hamowanie ataków obżarstwa oraz pomoc w odwróceniu uwagi od skupiania się na wadze ciała. Ważna jest tutaj również wytrwałość w dążeniu do wyleczenia, które jest możliwe.

Byadmin

Pomoc społeczna a Dom Pomocy Społecznej

Pomoc społeczna jest instytucją, która zapewnia wsparcie osobom i rodzinom w trudnych sytuacjach życiowych; w sytuacjach, których rodzina nie zna już sposobu na przezwyciężenie problemów, dlatego instytucja ta pomaga takim osobom wykorzystując własne uprawnienia i możliwości. Instytucja ta współpracuje z wieloma organizacjami społecznymi jak i pozarządowymi czy Kościołem. Fundamentalnym zadaniem takiej instytucji jest zapewnienie najważniejszych potrzeb rodzinie, tj. bytowe (miejsce zamieszkania, wyżywienie, odzież), opiekuńcze (pielęgnacja, udzielanie pomocy w kwestiach osobistych) i wspomagające (psychoedukacja, nawiązanie nowych znajomości). Oprócz w/w zadania pomocy społecznej, ważną rolę odgrywa również zapewnienie godnego życia w odpowiednich warunkach jak również przeciwdziałanie rodzącym się trudnym sytuacjom życiowym. Taką pomoc mogą otrzymać osoby w wyniku ciężkiej choroby, do której należy zaliczyć: chorobę Parkinsona, chorobę Alzheimera, padaczkę. Aby prawidłowo były realizowane zadania pomocy społecznej, nadzór sprawują jednostki samorządu terytorialnego oraz organy administracji rządowej.

Kto może się starać o świadczenia? – Świadczenia takie przysługują osobom samotnym, których dochód nie przekracza 542,00zł; członkowi rodziny, którego dochód nie może wynosić powyżej 456,00zł; rodzinie, której dochód nie przekracza kwoty, która jest iloczynem liczby członków rodziny jak i kwoty przypadającej na jedną osobę, czyli 456,00zł.

O jakie świadczenia mogą się starać osoby chore? – Pierwszym elementem jest zasiłek okresowy bądź celowy. Zasiłek okresowy przysługuje osobie z długotrwałą chorobą, niepełnosprawnością, bezrobociem czy możliwością nabycia uprawnień do świadczeń z innych struktur zabezpieczenia społecznego. Kwota takiego zasiłku nie może być niższa niż 20,00zł na miesiąc. Biorąc pod uwagę osoby samotnie zamieszkałe bądź rodzinę, kwota ta stanowi 50% różnicy pomiędzy kryterium dochodowym a dochodem osoby samotnej/rodziny. Z kolei zasiłek celowy przyznawany jest na potrzeby bytowe oraz na pokrycie całości bądź części kosztów związanych z leczeniem, lekami, żywnością, odzieżą itp. Kwota takiego zasiłku zależy od kwestii finansowych danego ośrodka pomocy społecznej. O taki zasiłek mogą starać się osoby samotnie gospodarujące, których dochód nie przekracza 542,00zł; rodzina z niższym dochodem niż 456,00zł; osoby bezdomne, osoby bądź rodzina, która doświadczyła klęski żywiołowej bądź zdarzenia losowego. W szczególnych przypadkach osoby, których dochód przekracza kryterium dochodowe, mogą starać się o specjalny zasiłek celowy, który ma dwie składowe: albo będzie podlegał zwrotowi całości bądź części kwoty zasiłku albo nie będzie podlegał zwrotowi, gdy nie będzie przekraczać dochodu.

W jakich sytuacjach można umieścić osobę w Domu Pomocy Społecznej? – W sytuacji, gdy osoba wymaga całodobowej opieki w wyniku wieku podeszłego, choroby, niepełnosprawności, braku samodzielności w codziennym funkcjonowaniu bądź rodzina pacjenta/pacjentki nie jest w stanie zapewnić dogodnych usług opiekuńczych. Umieszczenie osoby wymaga potwierdzenia odpowiednią dokumentację ZUS oraz przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Osobę chorą należy umieścić w najbliższym ośrodku pomocy społecznej. Termin oczekiwania to ponad 3 miesiące. Jednakże termin ten może być krótszy, gdy osoba starająca się o miejsce w DPS podpisze wniosek o umieszczenie ją w ośrodku, który jest najbliżej lokalizacji miejsca zamieszkania rodziny.

Rodzaje domów pomocy społecznej:

publiczne -> prowadzone przez samorządy terytorialne;
prywatne -> prowadzone przez osoby fizyczne jako działalność gospodarcza;
społeczne -> prowadzone przez instytucje społeczne tj. fundacje, stowarzyszenia, kościoły.

Jakie dokumenty są potrzebne do umieszczenia osoby w DPS? – Najważniejszym elementem jest złożenie wniosku do ośrodka ze względu na obszar zamieszkania osoby rozważającej decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej. Taki wniosek może złożyć osoba zainteresowana oraz rodzina zainteresowanej jak również Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie czy ustanowiony opiekun. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenia lekarskie, zaświadczenie dot. wysokości emerytury/renty, zgodę na ponoszenie wszelkich opłat oraz decyzję dot. przyznania zasiłku stałego osobie zainteresowanej. Gdy taka dokumentacja dotrze do ośrodka, pracownik musi przeprowadzić wywiad środowiskowy, mający na celu sprawdzenie zawartych informacji oraz sytuacji rodzinnej i osobistej osoby zainteresowanej. Po zapoznaniu się z wszelką dokumentacją, ośrodek podejmuje decyzję o skierowaniu osoby zainteresowanej do ośrodka pomocy społecznej. Zgromadzona dokumentacja dostarczana jest do PCPR, gdyż to ona wydaje ostateczną decyzje o umieszczeniu osoby w ośrodku.

Istnieją również dzienne domy pomocy społecznej, które działają na zasadzie, iż osoba chora za dnia przebywa w ośrodku, a noce spędza w swoim domu. Taka osoba przebywająca w ośrodku otrzymuje posiłki, opiekę pielęgniarską. Ważne, aby osoba chora miała kontakt z personelem oraz potrafiła wykonać w sposób samodzielny niektóre rzeczy, np. spożycie posiłku.

Czy możliwe jest umieszczenie osoby w ośrodku bez jej zgody? – Możliwe jest, jeśli istnieje taka konieczność. Osoba ubezwłasnowolniona, która nie jest w stanie podejmować racjonalnych decyzji, decyzji dotyczących własnej osoby, może zostać umieszczona bez jej zgody w ośrodku. Jednakże zgodę taką wydaje sąd opiekuńczy. Wniosek taki może złożyć kurator bądź opiekun osoby ubezwłasnowolnionej, jednakże to wszystko zależy od rodzaju ubezwłasnowolnienia. W przypadku ubezwłasnowolnienia całkowitego bądź częściowego zgodę taką wyrażają wspomniane wcześniej osoby. Innym rozwiązaniem jest złożenie wniosku do sądu o umieszczenie osoby chorej w ośrodku pomocy społecznej przez dyrektora ośrodka bądź dyrektora szpitala psychiatrycznego. Jednakże najpierw ma miejsce zbadanie sytuacji rodzinnej i zdrowotnej osoby chorej.

Umieszczenie bliskiej osoby w ośrodku pomocy społecznej jest trudną decyzja dla rodziny. Dlatego zanim podejmiemy taką decyzję, powinniśmy przeanalizować wszystkie aspekty takiej sytuacji, tj. analiza potrzeb chorego, analiza stadium choroby, analiza gwarantowanej opieki ze strony ośrodka. Należy również brać pod uwagę fakt, iż ośrodki takie nie są dostępne od ręki. Sama procedura wydania decyzji trwa kilka miesięcy. Inaczej przedstawia się sytuacja w prywatnych domach pomocy społecznej, gdzie chorego można umieścić natychmiast, jeżeli są tylko wolne miejsca. Ośrodki pomocy społecznej powinny zapewniać odpowiedni poziom standardów opiekuńczych, higienicznych i sanitarnych. Jednakże najważniejszym zagadnieniem jest kwestia bezpieczeństwa. Należy również pamiętać, że do ośrodka trafiają osoby z różnymi chorobami (Parkinson, Alzheimer, padaczka), dlatego przede wszystkim takie osoby należy mieć na uwadze.

Byadmin

Rehabilitacja zaburzeń mowy w chorobie Parkinsona

Choroba Parkinsona zazwyczaj dotyka osoby w wieku 40-60 lat. Jest to to zwyrodnieniowa choroba OUN. Fundamentalnym czynnikiem odpowiedzialnym za wystąpienie choroby jest mała ilość dopaminy, czyli substancji, przyczyniającej się do przesyłania informacji pomiędzy komórkami nerwowymi. Jednym z wielu objawów tej choroby są zaburzenia mowy w postaci wypowiadania słów poprzez nosowy głos o słabej intensywności, co przekłada się na ?ubóstwo? mimiki twarzy. Takie zaburzenia wynikają z upośledzenia mięśni krtani, zmniejszenia pojemności płuc oraz obniżenia napędu psychoruchowego. Typowym objawem towarzyszącym tej chorobie jest ściszenie głosu, które charakteryzuje się powolną, przerywaną mową, występującą chrypą w głosie. Innym objawem choroby Parkinsona jest zwiotczenie mięśni twarzy, przez co chory ma tendencję do ślinienia. Kluczową rolę odgrywa tu rehabilitacja mięśni twarzy, mająca na celu poprawę funkcjonowania aparatu mowy poprzez wykonywanie ćwiczeń w postaci artykulacji, masażu twarzy, wszelakich technik usprawniających oddychanie czy pracę żuchwy.

Terapia mowy sprawi, że zwiększy się siła głosu, a zmniejszy napięcie twarzy, a tym samym poprawi modulację głosu i artykulację. To wszystko będzie możliwe, gdy zacznie się ćwiczyć. Ćwiczenia będą dotyczyć ćwiczeń oddechowych, ćwiczeń mięśni twarzy oraz ćwiczeń fonacji. Jednakże nie możemy zapomnieć o ruchu, gdyż to dzięki niemu jesteśmy w stanie oddychać całymi płucami. Zdarza się, że pacjenci oddychają zbyt płytko, przez co powoduje niedotlenienie. Oddychając głęboko, nasze ciało jest sprawniejsze i odporne.

Odpowiednie oddychanie przyczynia się do lepszego funkcjonowania organizmu. Dlatego warto wyróżnić dwie techniki prawidłowego oddychania. Pierwsza z nich jest oddychanie dolno-żebrowe. Jest to taki rodzaj oddychania, który podczas wdechu nie unosi naszej klatki piersiowej ku górze. Unoszą się tylko dolne żebra. Drugą techniką jest oddychanie całościowe, które swym zasięgiem sięga do wszystkich części płuc. Jest to metoda korzystna, jednakże dość trudna. Dlatego rehabilitacja powinna być dostosowana do danego schorzenia i odbywać się pod okiem specjalisty.

Mimika twarzy czy modulacja głosu również jest bardzo istotna. Inaczej odbierają nas ludzie, gdy się z nimi witamy z uśmiechem na twarzy, a inaczej ze smutkiem zarysowanym na twarzy. W chorobie Parkinsona mimika twarzy przypomina maskę, przez co przekaz jest zniekształcony. Pomocny może okazać się masaż twarzy, który można zastosować, gdy na twarzy nie ma zmian dermatologicznych. Podczas takiego masażu, nie używa się oliwki.

Wargi również wymagają rehabilitacji, gdyż w chorobie Parkinsona są one upośledzone, a przecież to wargi wpływają na to, abyśmy wyraźnie się komunikowali.

Z kolei język również odgrywa ważną rolę w rehabilitacji, gdyż odpowiada za kubki smakowe, czucie, połykanie, żucie czy mowę.

Artykulacja przyczynia się do tworzenia dźwięków. Jednakże w tej chorobie sprawia, że mowa może być zniekształcona jak i słabnąć. Dzieje się to poprzez zbyt duże nasilenie mięśni krtani, przez co ich aktywność ulega obniżeniu. W chorobie tej pogorszeniu mogą ulec struny głosowe, mięśnie języka i ust.

Istotne jest, aby pacjent wykonywał ćwiczenia chętnie, aby nie był zmuszany do nich. Ćwiczenia należy wykonywać, gdy pacjent jest rozluźniony i wypoczęty. Na początek można zacząć od niewielkiej ilości ćwiczeń, po czym stopniowo dodawać większą partię. Efekty przynoszą ćwiczenia, które wykonuje się dwa razy dziennie po 15 minut.

Byadmin

Nadciśnienie tętnicze – jakie są jego objawy?

?Cichy zabójca? – to określenie częste dla tego rodzaju schorzenia, ponieważ wbrew pozorom jest ono trudne do wykrycia. Dla wielu ludzi objawy nadciśnienia tętniczego mogą być bardzo subtelne. Jest to choroba przewlekła i postępująca.

Ocenia się, że w Polsce na tą chorobę cierpi około 42% mężczyzn i 33% kobiet.

W rezultacie niewykryte nadciśnienie może prowadzić do poważnych powikłań. Z tego powodu zalecane jest regularne mierzenie ciśnienia nawet w sytuacjach gdy czujemy się dobrze. Należy jednak pamiętać, że jednorazowy pomiar – wykazujący podwyższone ciśnienie tętnicze, nie świadczy o rozpoznaniu choroby.

Pamiętajmy, że pomiary wykonujemy zawsze w warunkach spoczynku.

Charakterystyczne dla nadciśnienia zmiany w naczyniach tętniczych prowadzą do rozwoju powikłań narządów. Szczególnie wrażliwymi narządami są: mózg, serce, nerki, oczy (siatkówka), duże naczynia.

Mózg

Nadciśnienie może prowadzić do trwałych ubytków w istocie szarej i białej kory mózgowej. Przyczynia się do udarów niedokrwiennych oraz wewnątrzczaszkowych wylewów krwi.

Serce

Nieleczone nadciśnienie bądź leczone nieskutecznie prowadzi do przerostu lewej komory i jej niewydolności. Nadciśnienie przyspiesza rozwój choroby niedokrwiennej serca i miażdżycy – które są głównymi czynnikami ryzyka zawału serca.

Nerki

Nadciśnienie może prowadzić do uszkodzenia nerek oraz ich niewydolności.

Oczy

Nadciśnienie tętnicze powoduje zmiany w naczyniach siatkówki oka. Zmiany te są widoczne w trakcie badania dna oka i pozwalają na określenie stopnia zaawansowania choroby. Bardzo zaawansowane stadium choroby skutkuje zaburzeniami widzenia.

Jakie badania?

Większość badań pozwalających na wykrycie choroby można wykonać w warunkach ambulatoryjnych. Na podstawie tych badań dopiero lekarz może skierować na uzupełniające badania w ośrodku szpitalnym.

Do badań koniecznych należą:

morfologia krwi
oznaczenie we krwi stężenia potasu, kreatyniny oraz glukozy na czczo
oznaczenie lipidów krwi na czczo – cholesterolu całkowitego, frakcji HDL i LDL, trójglicerydów
ogólne badania moczu
badania elektrokardiograficzne (EKG)

Reguły obowiązujące podczas pomiaru ciśnienia tętniczego:

co najmniej 30 minut wcześniej nie palić papierosów i nie pić kawy
pomiar wykonywać po 5-minutowym odpoczynku, z ramieniem podpartym na poziomie serca w pozycji siedzącej
wykonywać co najmniej dwa pomiary w odstępie 1-2 minut, a gdy otrzymane wyniki znacznie się różnią wykonujemy dodatkowy pomiar

Leczenie nadciśnienia

Nadciśnienie tętnicze możemy leczyć niefarmakologicznie poprzez modyfikację stylu swojego życia, bądź farmakologicznie zażywając leki przeciwnadciśnieniowe.

Leczenie niefarmakologiczne

Zmiana nawyków niekorzystnie wpływających na wysokie ciśnienie znajduje zastosowanie w niektórych przypadkach łagodnego nadciśnienia przebiegającego bez powikłań narządowych.

Samodzielna terapia obejmuje:

ograniczenie spożywania soli kuchennej
zmniejszenie ciężaru ciała – osoby z otyłością lub nadwagaą
ograniczenie spożywania alkoholu
- mężczyźni: 20 – 30g
- kobiety: 10 – 20g

10g czystego etanolu = 250ml piwa = 100ml wina = 25g wódki

ograniczenie palenia tytoniu
zwiększenie aktywności fizycznej

Leczenie farmakologiczne:

Decyzję o doborze leków podejmuje lekarz zawsze po wykonaniu podstawowych badań i przeprowadzeniu wywiadu medycznego. Należy zawsze informować lekarza o przyjmowaniu jednocześnie leków lub preparatów sprzedawanych bez recepty ponieważ mogą one wpływać na działanie leków obniżających ciśnienie.

Byadmin

Dzieci ulicy – co o tym wiemy ?

Coraz częściej słyszy się o dzieciach pozostawionych samym sobie, bez opieki rodziny. Rodziny która powinna być odpowiedzialna za los dzieci. Nie można jednak powiedzieć, że są to dzieci bezdomne, gdyż jakiś dom mają, lecz taki, w którym nie potrafią się odnaleźć, w którym nie czują się bezpieczne oraz nie mogą zaspokoić swoich podstawowych potrzeb. Dlatego też takie dzieci nazywa się dziećmi ulicy, dziećmi podwórkowymi, dziećmi dworcowymi. Problem ten dotyczy dzieci w wieku 3-18 lat. Są to dzieci, które przenoszą się z miejsca na miejsce wraz z innymi dziećmi o podobnych przeżyciach. Mają zameldowanie, jednakże nie czują się związani z ich opiekunami. Niektórzy uważają, że dzieci ulicy to osoby o zaburzonych osobowościach, wywodzące się z rodziny patologicznej. Ponadto panuje pogląd, że są to zdemoralizowane osoby, które czyhają tylko, aby dokonać jakiegoś rozboju, przestępstwa. Uważani są za manipulatorów, którzy chcą wymigać się od obowiązków.

Można wyróżnić sześć typów dzieci ulicy. Pierwszym są uciekinierzy. Są to dzieci pochodzące ze środowiska konfliktowego o niskim statusie ekonomicznym. W domu są pod ciągłą kontrolą ze strony rodziców, nie osiągają sukcesów szkolnych, wręcz doświadczają ciągłych niepowodzeń. Rodzice nie interesują się swoimi dziećmi, gdyż mają zbyt wiele problemów. Szkoła reaguje podobnie ze względu na to, że dzieci mają braki edukacyjne i są zaniedbane. Dzieci nie mają zainteresowań, hobby, nie lubią chodzić do szkoły. W tej grupie należy zaliczyć dzieci zagrożone przemocą oraz nadużyciami seksualnymi. Drugą grupą są poszukiwacze przygód, którzy wywodzą się z zaniedbanych środowisk. Mają dobre relacje z rodzicami, jednakże nie mogą na nich liczyć. Czują się wyizolowane. Mają bujną wyobraźnię, niskie wymagania, niski poziom lęku oraz lubią zawiłe historie. Ucieczka z domu jest zaplanowanym działaniem, która jest wynikiem zamierzeń związanych z wcześniej obejrzanym filmem bądź przeczytaniem lektury czy za namową kolegi. Rodzice z początku nie orientują się, że ich dziecko opuściło dom, gdyż nigdy ich nie kontrolowali. Zdarza się, że dziecko w celu uspokojenia rodziców, zostawia wiadomość. Niekiedy wracają do domu w celu schronienia i pożywienia. Kolejna grupa to ulicznicy, włóczędzy. Są to dzieci przystosowane do życia poza domem, które bez problemu znajdują schronienie, pożywienie, zarabiają pieniądze, wykonując dorywcze prace. Odporne na niewygodne warunki, na problemy zdrowotne czy cyniczne i złe traktowanie. Są nielojalni, ale solidarni wśród swojej grupy. Mieszkają w altankach, na dworcach. domkach letniskowych. Nie są im obce kradzieże, żebractwa, prostytucja czy zbieranie złomu bądź mycie szyb. Galerianki to kolejna grupa, do której zaliczają się dziewczyny w wieku 12-18 lat. Cały czas spędzają w centrach handlowych, które znajdują się w pobliżu miejsca zamieszkania. Zajmują się prostytucją i w zamian otrzymują odzież, posiłki, pieniądze. Kolejna grupa to dzieci podwórkowe, które okupują podwórka i większe korytarze. Nie stanowią zagrożenia, ale mieszkańcy się na nich skarżą. Nie mają środków do życia. Ich zajęciem jest graffiti, podpalanie jakiś przedmiotów, niszczenie zieleni. Gdy jakiś mieszkaniec zwróci im uwagę stają się złośliwi – wybijają szyby, rzucają kamieniami , niszczą samochód. Ostatnia grupa to buntownicy bez pwoodu. Są to osoby bez przemyślanych celów życiowych. Podatni na uzależnienia i pasywni w stosunku do jakichkolwiek pozytywnych działań. Lubią być w kręgu zainteresowań np poprzez zachowanie, ubiór czy wygląd.

Dzieci decydujące się żyć na ulicy posiadają umiejętności przystosowawcze do takich warunków. Taką umiejętnością jest z pewnością odporność fizyczna, czyli odporność na warunki klimatyczne, głód. Inną umiejętnością są działania, w których dzieci ulicy pokazują, że potrafią się bronić, są w stanie szybko podejmować decyzje oraz znaleźć sobie zajęcie, aby się nie nudzić. Zdolności społeczne to kolejny aspekt przystosowawczy. Dzieci ulicy potrafią podjąć dorywcze prace, w celach zarobkowych, jednakże znają sposoby na nielegalne zarobienie pieniędzy. Nie są im obce trudne warunki w postaci głodu, przemarznięcia, przemocy czy braku snu. Ostatnim aspektem jest bycie solidarnym. W grupie, z która się identyfikują znajdują oparcie oraz traktują ich jak rodzinę.

Pomoc takim dzieciom zapewnia polityka społeczna kraju. Jednakże w każdym mieście znajdują się ośrodki pomocy rodzinie, które zajmują się pomocą dzieciom doświadczającym ubóstwa czy przemocy. Ponadto tworzone są organizacje pozarządowe, kierowane dla dzieci ulicy. Takie instytucje starają się zapewnić bezpieczeństwo, nocleg, żywność dzieciom. Zapewniają pomoc psychologiczną, prawną, edukacyjna, medyczną oraz duchową. Starają się rozwijać u dzieci wszelakie zdolności zgodne z ich zainteresowaniami. Instytucje takie współpracują również z rodziną dzieci. Coraz bardziej znany staje się zawód pedagoga ulicy, pracujący z takimi dziećmi.

Byadmin

Czym jest kryzys ? Jak sobie z nim radzić ?

Kryzys to brak znajomego sposobu poradzenia sobie z sytuacjami, to wynik trudności w osiąganiu celów życiowych, w danym miejscu i czasie. Przeszkody stają się nie do pokonania za pomocą metod zwyczajnych. Wywołuje to stan dezorganizacji i zamieszania. Kryzysy można podzielić ze względu na:

wypadki komunikacyjne: drogowe, lotnicze, kolejowe
klęski żywiołowe: lawiny, powodzie, wybuchy wulkanów
pożary, katastrofy ekologiczne
przemoc i przestępstwa : strzelanina, zamachy, napady

Zdarzenia traumatyczne, jakie mogą się przydarzyć w szkole to np. śmierć nauczyciela, ucznia, znanych osób (rodzeństwo, przyjaciele); samobójstwa wśród uczniów; przemoc, morderstwa, pożar oraz zdarzenia, które rzadko mają miejsce. Chodzi tu o porwania, zamachy terrorystyczne.

Obszary kryzysów:

kryzysy rozwojowe typu zaburzenia toku rozwoju i emocji, które powodują nagła zmianę życiową, np. urodzenie dziecka, emerytura
kryzysy sytuacyjne dotyczą tych zdarzeń, których nie jesteśmy wstanie przewidzieć ani kontrolować, np. choroba, wypadek, gwałt, śmierć.
kryzysy egzystencjalne dotyczące konfliktów i leków odnoszących się
do odpowiedzialności, wolności
kryzysy środowiskowe występujące w postaci powodzi, trzęsień ziemi, tornad
stany transkryzysowe

Modele interwencji kryzysowej:

równowagi – osoby w kryzysie są w stanie nierównowagi, dlatego celem jest przywrócenie tej stabilizacji sprzed kryzysu;
poznawczy – opiera się na założeniu, że źródłem kryzysów jet niewłaściwa ocena poznawcza sytuacji;
model przemiany psychospołecznej dotyczy indywidualnych, sytuacyjnych i systemowych przyczyn kryzysów. Praca będzie obejmować zewnętrzne jak i wewnętrzne czynniki prowadzące do kryzysu;
wspólne elementy teorii kryzysu z psychospołecznym podejściem do psychoterapii;

Celem przeprowadzenia takiej interwencji jest zwiększenie kompetencji klienta w poradzeniu sobie z sytuacją, koncentracja na konkretnych obszarach problemowych oraz leczenie dostosowane do poziomu świadomości klienta. Nie można uznać za cel modyfikowania cech charakteru czy analizowanie zjawiska przeniesienia i przeciwprzeniesienia, chyba że stanowią one przeszkodę.

Kryzys emocjonalny jaki możemy doświadczać, to nic innego jak ostre, traumatyczne przeżycia, które wymagają natychmiastowej reakcji, ze względu na ból, cierpienie i lęk. Utożsamiany jest z takimi pojęciami jak: konflikt, stres czy frustracja.

Relacyjna teoria stresu według Lazarusa mówi, że stres stanowi rodzaj relacji, interakcji a nawet transakcji pomiędzy tymi elementami. Relacja stresowa traktowana jest jako zakłócenie lub zapowiedź zakłócenia równowagi pomiędzy zasobami a wymaganiami otoczenia. Z kolei koncepcja zasobów Hobfolla mówi, że ludzie dążą do utrzymywania, ochrony i budowania zasobów określanych jako te cenione przez jednostkę przedmioty i czynniki środowiska.

Kryzys jako szansa rodzi świadomości konieczności zmian, poprawia wizerunek własnej osoby, przez co wzrasta samoocena. Kryzys daje również szansę na odkrycie nowego sensu życia i wzmocnienia psychicznego, zwiększenia odporności i odkrycia tym samym nowych zasobów w postaci sił, odporności.

Byadmin

Dziecko skrzywdzone – ofiara wykorzystania seksualnego

Wykorzystanie seksualne to przekroczenie granic między osobą dorosłą a dzieckiem, to nadużycie w celu osiągnięcia satysfakcji seksualnej. Do niedawna aktywność seksualna z dzieckiem była uznawana za nieszkodliwy akt, na który nie zwracano uwagi ze względu na działania dziecka, jego uwodzicielski styl bycia. Na szczęście podejście to się zmieniło – wszelkie tego typu przejawy należy uznać za formy wykorzystania seksualnego, które należy zgłosić odpowiednim organom ścigania. Wykorzystanie seksualne pozbawia dziecka normalnego przeżycia dzieciństwa, a tym samym, gdy dorośnie nie będzie potrafiło nawiązać prawidłowych bliskich relacji.

Każdy ze specjalistów inaczej rozumie pojęcie wykorzystania seksualnego. Klinicyści są zdania, iż same rozmowy o treści seksualnej czy oglądactwo są formą przemocy. Nie musi być kontakt fizyczny, aby mówić o wykorzystaniu. Z kolei dla prawników sytuacja przedstawia się nieco inaczej. Oni muszą mieć twarde dowody, więc aby mówić o przestępstwie musi dojść do aktu cielesnego. Sytuacja związana z molestowaniem dziecka jest bardzo poważną kwestią, dlatego zgłaszanie, że to dziecko było prowokatorem jest nie do zaakceptowania. Osoba dorosła jest odpowiedzialna za swoje czyny, a tym samym za to czego dopuszcza się względem nieletniego.

Przyczyn wykorzystania należy doszukiwać się w zaburzeniach seksualnych, problemach w życiu dorosłym oraz trudnościach w nawiązywaniu prawidłowych relacji. W zależności do tego, jak dziecko poradzi sobie z tą sytuacją, zależeć będzie od czynników zewnętrznych jak i wewnętrznych. Im młodsze dzieci stają się ofiarą wykorzystania, tym skutki będą miały charakter ogólny. Z kolei, w przypadku dzieci starszych – skutki te będą bardziej szczegółowe.

Można mówić o czterech czynnikach, które wpływają na powstanie traumy. Pierwszy dotyczy faktu, iż seksualność związana jest z siłą, przemocą, brakiem zrozumienia, że przyjemność z aktywności seksualnej powinna być obustronna. Drugi czynnik dotyczy zdrady, czyli doświadczenia zawodu w stosunku do osoby dorosłej. Gdy sprawcą jest ktoś znany, bliski – doświadczenie przemocy jest trudne do zaakceptowania oraz bolesne na tyle, że powoduje urazy psychiczne. Trzecim czynnikiem jest bezradność, czyli brak możliwości zareagowania, ucieczki. Ostatni element to stygmatyzacja. Ofiary przemocy czują się inne i naznaczone. Nie potrafią się uwolnić od tego uczucia, a to z kolei ma wpływ na ich dalsze życie.

Wykorzystanie seksualne powoduje długo utrzymujące się objawy dotyczące kwestii społecznej, psychicznej czy somatycznej. Objawami są: bóle, problemy z koncentracją, problemy ze snem, ucieczka w uzależnienia, negatywne nastawienie do otoczenia, przejawy wrogości, kłótnie, konflikty, prostytucja, impotencja, fobie, czy dewiacje seksualne. Jednak najczęstszymi problemami, z jakimi zmagają się dzieci to problemy w przyswajaniu wiedzy, ucieczki z domu, wagary, stosowanie używek.

Wielu autorów badań podaje, iż w sytuacji nadużyć seksualnych, osoby mogą stosować dwa rodzaje zachowań. Do tych pierwszych zaliczają się zachowania, w których dominuje lęk prze bliskością, unikanie intymnych sytuacji oraz poskromienie swoich potrzeb. Z kolei do drugiej grupy zaliczają się przejawy agresywnych zachowań, zaspokajanie swoich potrzeb z przypadkowymi partnerami. Takie osoby mogą również być agresywne względem swoich bliskich osób, jak partner, rówieśnicy.

Dlaczego dochodzi do przemocy ? – wielu światowej sławy badaczy szukało odpowiedzi na to pytanie. Każdy z nich przestawił swój punkt widzenia. Jedni uważali, że do przemocy dochodzi poprzez wpływ czteroczynnikowy, który składa się z emocjonalnej kongruencji, okazywania ekscytacji na dziecko, zablokowania obiektów w stosunku do dorosłych oraz odblokowania. Pierwszy czynnik związany jest z ograniczeniem rozwoju dziecka, niskim poczuciem wartości, sporadycznym radzeniem sobie z tragicznym wydarzeniem. Drugi czynnik dotyczy zagadnień związanych z podłożem biologicznym. Chodzi tu o wszelkie uwarunkowania oraz wyjaśnianie zachowań na postawie cech osoby. Nacisk w tym czynniku położony jest na poszukiwanie i wyjaśnianie mechanizmów wykorzystanie seksualnego. Kolejny czynnik może przejawiać się poprzez lęki kastracyjne. Lęki takie pojawiają się w momencie, kiedy ojciec karze swoje dziecko za kazirodczą chęć oraz pragnienia bycia z matką w intymnym kontakcie. Dzieci takie mogą w dorosłym życiu mieć problemy w małżeństwie oraz obawiać się kontaktu z innymi ludźmi. Ostatni czynnik mówi o zakłóceniach w przebiegu zachowania. Pojawiają się używki, schizofrenia, nadmierny stres. Z kolei inni badacze wychodzili z założenia, że uszkodzenie okolicy czołowej może mieć związek z rozhamowaniem zachowania sprawcy. Uszkodzenie to przyczynia się do dewiacyjnych zachowań w postaci nadmiernego pobudzenia.

Liczne badania pokazują, że nie ma jednego, konkretnego modelu, który wyjaśniałby przyczyny zachowań sprawców. Odpowiedzialnych za to jest kilka elementów, wspomnianych powyżej. Zarówno czynniki osobowościowe, społeczne, biologiczne oraz wychowanie czy radzenie sobie ze stresem, z problemami czy nawet podporządkowanie się zasadom i normom społecznym mają wpływ na zachowania sprawców wykorzystania seksualnego.

Byadmin

Czy można udzielić pomocy psychologicznej na odległość?

Wcześniej udzielanie pomocy psychologicznej odbywało się poprzez listy otrzymywane od klientów. Teraz umożliwia nam to internet, poprzez różnego rodzaju komunikatory czy adresy mailowe. Kodeks etyczno-zawodowy obowiązujący psychologa nie mówi jasno o udzielaniu tego typu pomocy. Dlatego psycholog musi jasno nakreślić, na czym taka pomoc by polegała z uwzględnieniem zasad, które obydwie strony muszą przestrzegać. Zasady te dotyczą udzielania pomocy przez telefon, internet oraz porady prasowe.

Psycholog, telefonu może używać wtedy, gdy chce przekazać informacje edukujące. Stworzona jest gorąca linia dla osób skłonnych do myśli bądź tendencji samobójczych. Przez telefon można również przeprowadzić krótką interwencję kryzysową oraz działalność rozjemczą. Zakazane jest udzielanie przez telefon form pomocy w postaci psychoterapii. Jednakże są różnego rodzaju linie świadczące usługi, np. telefon zaufania, telefon dla osób doświadczających problemów alkoholowych. Pracują tam osoby z różnym wykształceniem, m.in psychologicznym.

Innym sposobem poprzez który można udzielać porad jest prasa. W każdej gazecie można dostrzec rubrykę dotyczącą porad psychologa, dlatego można otwarcie stwierdzić, że tego typu pomoc jest dość popularna. Jednakże nie wolno zapomnieć o zasadach panujących w prasie. Anonimowość klienta jest nadrzędną zasadą. Jeżeli psycholog zauważy, że informacje zawarte w liście mogłyby w łatwy sposób zidentyfikować klienta, powinien zatroszczyć się, aby zostały one usunięte. W sytuacji udzielania porad w prasie, psycholog nie stawia diagnozy, gdyż nie ma możliwości dopytać klienta o różne kwestie. Psycholog nie ma prawa oceniać ani etykietować, lecz dbać o spójność i integralność udzielanych porad. Musi natomiast przedstawiać kilka propozycji rozwiązać, aby sam klient mógł wybrać najbardziej dogodne dla niego rozwiązanie.

Poprzez internet również można udzielać pomocy psychologicznej. Anonimowość i łatwość komunikacji, które były już poruszane sprawiają, że ludzie często korzystają z takich usług. Są to w szczególności osoby w sytuacjach kryzysowych. Warto uświadomić osoby, iż zawarcie kontraktu (takiego jak w przypadku terapii) nie jest możliwe, gdyż nie znamy oczekiwać klienta, brak jest uzyskania świadomej zgody od niego oraz zachwiana jest poufność, jaką niesie ryzyko związane z korzystania z internetu. Chodzi tu o to, że system nie gwarantuje poufności oraz prywatności, gdyż przechowuje wszystkie dane klienta.

Psycholog również ma możliwość ujawnić informację, jeśli uzna, że klient zagraża sobie bądź innym. Najważniejszą informacją, którą należy na wstępie przekazać klientowi jest to, że poufność w internecie nie ma miejsca. Z łatwością można zidentyfikować nazwisko, adres czy IP, które potem mogą być wykorzystane bez woli danej osoby. Udzielanie pomocy psychologicznej przez internet z jednej strony daje nowe możliwości, jednakże z drugiej metoda ta wymaga określenia ścisłych zasad i wymogów prowadzenia takiej działalności.

Byadmin

Psychoterapeuta

Psychoterapeuta jest osobą posiadająca odpowiednie umiejętności, wykształcenie i uprawnienia do prowadzenia psychoterapii. W Polsce obecnie nie ma uregulowanej sytuacji prawnej dotyczącej wymagań które musi spełniać osoba nazywająca siebie psychoterapeutą. Od kilku lat w opracowaniu jest ustawa „o niektórych zawodach medycznych” lecz nie została jeszcze uchwalona. Read More

Category Archive Pomoc

Otępienia

ZABURZENIA ODŻYWIANIA SIĘ

Pomoc społeczna a Dom Pomocy Społecznej

Rehabilitacja zaburzeń mowy w chorobie Parkinsona

Nadciśnienie tętnicze – jakie są jego objawy?

Dzieci ulicy – co o tym wiemy ?

Czym jest kryzys ? Jak sobie z nim radzić ?

Dziecko skrzywdzone – ofiara wykorzystania seksualnego

Czy można udzielić pomocy psychologicznej na odległość?

Psychoterapeuta

Aktualności

Kategorie

Archiwum

Dane kontaktowe